De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CVII.

Dauid leert hier, dat alle teghenspoet ende voorspoet doer Godts wille den menschen toe-

[p. *]

kommen: End om dit te bewysen, verhaelt hy die elendicheit der ghener die in woestynen, gheuanghenissen, kranck, ende op die Zee omhęr ghedreuen sijn, hoe se tot Godt roepen, ende verhoort werden, ende hem daernae dancken: Ende hoe Godt alle dinghen regiert, ende verandert nae sijnen wille.

§1

WILT Godt lof end eer gheuen,
Groot is sijn vriendtlickheit,
End sijn goetheit verheuen,
Blyft in der eewighheit.
Sy die vry sijn ghekocht,
Sullen sijn naem verklaeren,
End die Godt heeft ghebrocht,
Wt

[p. *]

 

angst end groot beswaeren.

§2

Hy bringht dat volck te saemen,
Wt Oost' end t'Weste breedt,
End wt t'Noord'onbequaeme,
End oock wt t'Zuyde heet.

So sy dolen met een,

In onghebaende weghen,
Ende doch vinden gheen
Plaetse hen welgheleghen.

§3

So sy doer s'honghers krachten,
End met dorst sijn ghequelt,
End dat schier oock versmachten,
Siel end lyf op dat veldt:

So sy dan Godt seer goet,

Bidden in haer elenden,
Hy sal hem met der spoet,
Haest tot haeren troost wenden.

§4

Hy bringht se dan seer goedigh,
Op eenen rechten padt,
Tot dat se kommen spoedigh,
In een bewoende stadt.

Alsdan singhen sy reyn,

[p. *]

 

Godts goetheit die se prysen,

 

Van sijn wondren niet kleyn,

 

T'volck sy fyn onderwysen.

§5

De Heer' verquickt dat herte,
Dat van dorste vergaet,
Dat oock lydt s'honghers smerte,
Van hem sijn spys' ontfaet.
***

Sy die gheuanghen sijn,

In moordtkuylen verstooten,
Vol van angst vrees' end pyn,
In ketenen ghesloten.

§6

Om dat se niet betrachtet
Hadden des Heeren Woort,
Maer hadden stout verachtet,
Godts ghebodt voort end voort.

Doch als se sijn in noot,

End ootmoedelick klaeghen,
End in lyden seer groot
Benauwt sijn end verslaeghen:

§7

So sy bidden den Heere,
In al haer lyden swaer:
Haer kruys om sijns naems eere,
Węert hy hen haest' daer naer.

Wt den moordtkuylen fel,

[p. *]

 

Wt angst end oock wt schanden,

 

Verlost hy die seer snel,

 

End wt yseren banden.

§8

Godts goetheit die se prysen,
Alsdan singhen se reyn,
T'volck sy fyn onderwijsen,
Van sijn wondren niet kleyn.

Om dat hy breeckt met een,

Al die metaelen dueren,
End grendels slaet ontween,
Doer sijn kracht tot dier vren.

§9

Die met kruys sijn belaeden,
Om haerer sonden stanck,
End sijn om haer misdaeden,
Wtdrooghende seer kranck:

Als sy in sulck gheual,

Niet eten tot dien stonden,
Maer werpen't wt met al,
End sijn half doodt beuonden:

§10

So sy bidden den Heere,
In al haer lyden swaer,
Haer kruys om sijns naems eere,
Węert hy hen haest daer naer.

Als hy spreeckt een woort goet,

Ghesondtheit sy verweruen,

[p. *]

 

Daer doer sijn sy behoedt,

 

Van der doodt end t'verderuen.

§11

Godts goetheit die sy prysen,
Alsdan singhen sy reyn,
T'volck sy fyn onderwysen,
Van sijn wondren niet kleyn.

Sy doen Godt t'sijner tydt,

Danckofferen bequaeme,
End melden seer verblydt,
Met vrueghdt sijn doen al t'saeme.

PAVSE.

§12

Die in Galeyen blyuen,
Ter Zee hier ende daer,
Ende te water dryuen,
Haeren handel eenpaer.

Die sien altydt seer wel,

Godts wonderlicke wercken,
In't Męer vol baeren fel,
Konnen se die bemercken.

§13

Als Godt beueelt den winden,
Se blaesen met ghewelt,
So dat men haest kan vinden,
T'Męer met baeren ontstelt.

Sy vaeren hoogh seer haest,

Dan vallen se te gronde,

[p. *]

 

Dat het volck wert verbaest,

 

End half doodt schier beuonden.

§14

Sy suyselen end vallen,
Als dronckaerts in't ghemeen,
End verliesen met allen,
Sin end verstandt met een.

So se dan Godt seer goet,

Bidden in haer elenden,
Hy sal hem met der spoet,
Haest tot haeren troost wenden.

§15

Hy maeckt die winden stille,
Die baeren, so men siet,
Moeten nae sijnen wille,
Still' sijn end roeren niet.

Die tempeesten stilt hy,

Dies sy met blydtschap slauen,
End bringht se daer nae vry,
In een ghewisse hauen.

§16

Godts goetheit die se prysen,
Alsdan singhen sy reyn,
T'volck sy fyn onderwysen,
Van syn wondren niet kleyn.

By t'volck sonder verdragh,

Godts naeme sy vereeren,
End doen daer van ghewagh,

[p. *]

 

By eersaemen Raetsheeren.

 

***

§17

Hem die de waterstromen
Maeckt een drooghe woestyn',
End die béken alommen,
Gantsch wtghedrooght doet sijn.

Die dat ęerdtryck vruchtbaer

Plaeght met onvruchbaerheden,
Om der menschen die daer
In dryuen haer boosheden.

§18

Die den dorren ęerdtrycke,
Gheeft waters ouervloet,
Op heyden desghelycken,
Die béken loopen doet:

End daer by een versaemt,

Volck met hongher belaeden,
Die steden seer vernaemt,
Daer bauwen sonder schaeden.

§19

Die daer nae t'veldt besaeyen,
Planten oock wyngaert soet,
Daer van sy daer nae maeyen,
Iaerlicks die vruchten goet.

Daer werden sy versaedt,

Sy nemen toe end bloeyen,
Men siet in sulcken staet,

[p. *]

 

Haer vee wassen end groeyen.

§20

Dan werden sy ghemindert,
End seer kleyn in't ghetal,
Doer teghenheit ghehindert,
End doer noot ouer al.

Ryck, edel seer vernaemt,

Werden verstroyt te maele,
In onweghen, beschaemt,
Achter lande sy dwaelen.

§21

Doch helpt Godt end bevrydet,
D'aermen wt teghenspoet,
Sijn saet ghebenedydet,
Godt, ghelyck schaepkens goet.

Die vrome die dit sien,

Verhueghen onuerdroten,
Maer die godtloose vlien,
Met den mondt toeghesloten.

§22

Die wijs is sal sulcks achten,
End dit al gaede slaen,
End Godts goetheit betrachten,
So sal hy die verstaen.