De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CVI.

In desen Psalm werden die groote weldaeden Godts also verhaelt, dat die godtsaelighe Ioden haere voorvaderen, end hen seluen van haere ondanckbaerheidt ende wederspannicheit straffen: Ende dewyle dat se die ghenaede Godts niet bekent hebben, so bidden se om vergheuinghe deser misdaet.

§1

DANCKT Godt want hy is vriendelick,
End

[p. *]

 

sijn goetheit duert eewighlick.

 

Waer is hy die doch kan wtspreken,

 

Des Heeren wonderwercken al,

 

End sijn schoon daeden klaer ghebleken,

 

Ghenoeghsaem konnen prysen sal?

§2

Wel dien die houdt v' ghebodt goet,
End in allen dinghen recht doet.
Ghedenckt myns Heer' nae v' ghenaede,
End nae vwe vriendelickheit,
Laet my toekommen vroegh end spaede,
Vwen bystandt end goedicheit.

§3

Dat wy sien end hooren ghemeyn,
T'heyl uwer wtverkoren reyn,
End ons daer in moghen verblyden,
Dat het uwen volcke wel gaet.

[p. *]

 

Dat ick magh roemen t'allen tyden,

 

Met v' erfdeel in desen staet.

 

***

§4

Wy endt onse vaders met een,
Hebben v vergramt groot end kleen,
Gantsch verkeert sijn Heer onse weghen:
Wy sijn trauwloos aen v gaer seer,
Ons vaders in AEgypten pleghen,
V' wercken te vergheten Heer.

§5

Sy en hebben niet recht bedacht,
Vwer goetheit seer groote kracht,
Maer and die Zee sijn sy al t'saeme,
Den Heere gheweest seer rebel:
Doch hy hielp se (doer sijnen naeme,
End doer sijn macht) end niemant el.

§6

Hy heeft ghestraft die Zee seer wydt,
Sy wierdt droogh' end des waters quyt:
Hy voerde se doer dat Męer krachtigh,
Als doer een woestijne seer breedt,
End hielp se doer sijn handt almachtigh,
Van all' haer vianden seer wreedt.

§7

Hy heeft se los end vry ghestelt,
Van haerer vianden ghewelt.
In't Męer sijn die alle versopen,
Die sijn volck haeten, t'welck heeft fyn,

[p. *]

 

Godt vertrauwt, end met grooten hoopen,

 

Ghelooft end gheroemt den Godt sijn.

PAVSE.

§8

Maer se hebben vergheten saen,
Die wercken die Godt hadd' ghedaen:
Sijnen raet sy niet en verwachten,
Maer wierden in de woestyn' daer,
Belust, end hebben met verachten,
Godt gheterght end ghelastert swaer.

§9

Hy ghaf hen haerer herten lust,
Dat haer beghęerte wierdt gheblust:
Maer hebben haest die walghde kreghen.
Se hebben Mosi wederstaen,
End oock Aaron aller weghen,
Die de heylghe kleyders hadd' aen.

§10

Onder Dathan ghingh t'ęerdryck op,
End viel Abiram op den kop:
T'vyer wierdt haest' onder hen ontsteken,
T'welck die boose heeft verbrandt gaer.
End tot Oreb gantsch afgheweken,
Maeckten end dienden t kalf daer naer.

§11

So waeren se verdwaelt gantsch seer,
End hebben Godt, welck was haer eer',
By een weydende kalf gheleken.
End die wercken vergheten snel,

[p. *]

 

Die Godt hadd' met kracht onbesweken,

 

In Aegypten ghedaen seer wel.

 

***

§12

Sijn daeden verghaeten sy haest,
Die doch t'landt Cham maeckten verbaest:
End oock alle sijn wonderwercken,
Die by t'roode Męer sijn gheschiedt:
Daerom liet Godt sijn gramschap mercken,
End wilde t'volck bringhen tot niet.

§13

Maer Moses Godts verkoren knecht,
Heeft hem tusschen beyden ghelecht,
End Godts toornicheit afghewendet:
So dat hy sijn straffe naeliet,
Dat sijn volck niet gantsch wierdt gheschendet,
Met so veel plaeghen end verdriet.

§14

Se verachtden t'beloefde landt,
Vol goederen aen elcken kant.
Sijnen woorden sy niet vertrauwden,
Maer murmureerden voor end naer,
In den hutten die sy hen bauwden,
End verachtden Godts stemme klaer.

§15

Daerom hief de Heer' op sijn handt,
Teghen hen, end heeft se met schandt,
Met hoopen te neder gheslaeghen.
Onder den volckeren aldaer,

[p. *]

 

Sijn sy met haer saet doer veel plaeghen,

 

Verstroyt in Godts toorne seer swaer.

PAVSE.

§16

Baal Peor hinghen se aen,
End hebben te eten bestaen,
Der dooden afgoden offranden:
Se maeckten Godt met haer doen gram,
Dies nam se de Heer' wt den landen,
In den toorn die ouer hen quam.

§17

Doe quam Pinehas met der daet,
End straft' een sulck schandelick quaet,
Daermet wierden ghestilt die plaeghen.
T'welcke werck van Godt was gheacht,
Voor een werck nae sijn wel behaeghen,
In der gherechticheit volbracht.

§18

Sy vergramden oock Godt altydt,
Aen't twistwater me haeren strydt:
Mosen se oock jammerlick plaeghden,
Bedroefden hem so seer sijn hert',
Dat hy wat sprack dat Godt mishaeghde,
Doer ongheduldicheit end smert'.
***

§19

De heydenen so Godt beual,
Braghten se niet om oueral.
Maer spaerden die t'werck was verboden:

[p. *]

 

End leerden doen haer boosheit groot,

 

Se dienden haer vervloeckt' afgoden,

 

Die hen waeren eenen aenstoot.

§20

Den veldtduyuelen seer onreyn,
Hebben sy gheoffert ghemeyn,
Haer sonen end dochteren t'saemen:
Se verghoten t'onschuldigh bloet,
Haerer kinderen, in den naemen
Der afgoden in ouervloet.

§21

Se hebben t'landt met bloet bedeckt,
Der onschuldighen, end bevleckt,
Met haer onreynheit niet om lyden.
Se hebben schendtlick gheboeleert,
End daeghelicks aen allen zyden,
Met den afgoden ghehoereert.

§22

Godt wierdt ouer t'volck seer beroert,
Dat hy so wydt hadde gheuoert,
End kreegh een walghingh' sijner eruen.
Dies ghaf hy sijn volck in der nacht,
Der heydenen, die haer verderuen
End verdruckingh' sochten met kracht.

PAVSE.

§23

Haer haeters hebbens' onder voet
Ghehaet, end ghebracht tot ootmoet:
Godt maeckte se vry onbelaeden.

[p. *]

 

Maer se dreuen moetwillicheit,

 

Niet ter węerelt konde hen schaeden,

 

Dan alleyn haer eyghen boosheit.

§24

Doch aensagh de Heer in den noot,
Sijn volck, end wt ghenaede bloot,
Hoorde hy haer bidden end klaeghen:
Aen sijn verbondt heeft hy ghedacht,
End sijns toorns heeft hy leet ghedraeghen,
Nae sijn goetheit seer hoogh' gheacht.

§25

By hen daer sijn volck was gheuaen,
Vonden se gunst van stonden aen.
Wilt ons Heer goedighlick bevryden,
End verlossen doer uwen naem,
Van den heydenen t'allen zyden,
So sullen wy v prysen t'saem.

§26

Gheloeft sij Godt van Israel,
In eewicheit end niemant el:
Hy sij altyt heerlick ghepresen.
Dies moet het volck spreken verhueght,
Het moet also eewighlick wesen,
Godt sij alsins gheloeft met vrueghdt.