De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CIII.

Dauid singht van die groote end menigherley goedtheyt Godts, die hy den menschen bewyst. Daernae vermaent hy alle creaturen, dat se hem prysen ende eeren.

§1

MYN siele wilt den Heer met lofsangh prysen,
Al wat in my is moet hem eer' be-

[p. *]

 

wysen,

 

End sijnen heylghen naem louen met vliet.

 

Wilt hem prysen end roemen onbelaeden,

 

O ghy myn siel loeft des Heeren weldaeden,

 

Die ghy ontfanghen hebt, vergheet die niet.

§2

Loeft hem die doer sijn goetheit hoogh' verheuen,
Die sonden all' v gantschlich heeft vergheuen,
End v gheneest van v' ghebreken groot.

Pryst hem, die v heeft vry ghekocht v' leuen,

Van der doot, de welck' v seer heeft doen beuen,
Die v nu omringht met ghenaede bloot.

[p. *]

§3

Die uwen mondt volmaeckt met goet end vrueghden,
End v jongh maeckt, end daertoe ooc vol jueghden,
Also men den Arent jongh werden siet.

Hy is de Heer, die ghedenckt t'allen tyden,

Ghenaedelick hen die hier onrecht lyden,
Dat recht is te doen in al haer verdriet.

§4

Hy heeft Mosi dat wy niet souden dwaelen,
Sijn weghen verklaert end willen verhaelen,
Israel heeft hy ghetoont sijn doen al.

Hy is een Heer barmhertigh end seer goedigh,

Hy vergheeft haest', end is tot toorn langhmoedigh,
Volmaeckt in goetheit, t'welck hy blyuen sal.

§5

Het is wel waer, dat als wy onghestaedigh
Hem vergrammen, so straft hy ons ghenaedigh,
Nochtans blyft hy niet verstoort langhen tydt.

Hy handelt met ons niet nae onse sonden,

Hy is vriendtlick, end straft tot gheenen stonden,
Ons nae verdienst, maer scheldt ons alles quyt,

§6

So hoogh' als de hemel staet van der ęerden,
So groot is sijn goetheit, hen die aenuęerden
Die heylighe vreese sijns Woorts voortaen.

Veel wyder dan't Ooste klaer is ghestanden,

Van den Westen: so heeft sonden end schanden,

[p. *]

 

Ons Godt van ons wt ghenaeden ghedaen.

 

***

§7

Ghelyck een vader hem pleeght te erbaermen,
Ouer sijn kindt, so wilt hem Godt ontfaermen
Ouer hen, die hem vreesen in't ghemeyn.

Wat de mensch sij, dat bekent de Heere,

Hij weet oock wel, dat wy vol van oneere,
Niet anders sijn dan stof end stanck onreyn.

§8

Als gras end hoy is hier des menschen leuen,
Die heerlick bloeyt sijnd' een wyle verheuen,
Als een schoone blomme staend' op dat veldt.

Maer als de windt een mael daer ouer dryuet,

Sy vergaet haest, so dat niet langher blyuet
Haer plaetse daer se voormaels was ghestelt.

§9

Maer Godts barmherticheit sal eewigh dueren,
Hen die hem vreesen: end tot elcker vren,
Ouer s'kindts kindt blyft sijn gherechticheit,

Dien die sijn bondt houden sonder afwycken,

Die sijnen wille steedts den desghelycken,
Wt s'herten grondt met aller vlieticheit.

§10

Godt heeft sijnen stoel vastelick bereydet,
In den hemel, end sijn ryck wtghebreydet,
Den welcken alles onderworpen is.

[p. *]

 

Dies loeft hem ghy Engelen sterck in krachten,

 

Ghy die daer wtrechtt met vliet end met machten,

 

Sijn beuel met haest end met vrueghdt gewis.

§11

Loeft den Heer' alle ghy hemelsche schaeren,
End maeckt hem groot ghy sijn trauwe dienaeren,
Die sijnen wille tot aller tydt doet:

Wilt al sijn doen ouer al heerlick louen.

End ghy myn siel wilt den Heer' van hier bouen,
Altydt groot maecken met hert' end ghemoedt.