De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CII.

Dese Psalm is gemaeckt gheweest om van den gheloouighen in der Babylonischer gheuanghenisse ghebruyckt te werden, ende houdt in een klaeghgebedt, op dat de kercke tot haeren ghewoenlicken standt gebraght werde, Iae oock dat dat rycke Godes heerlicker werde, als't te vooren gheweest is. Eyndelick nae dat dat volck sijn swackheit ende elende bekent heeft, Het sterckt hem seluen in die eewighe oneyndelicke macht Godts.

§1

WILT myn ghebedt Heer verhooren,
Laet kommen tot uwen ooren,
Myn suchten, end

[p. *]

 

in den noot,

 

Verberght v niet, hy is groot.

 

In desen tydt der elenden,

 

Wilt v' ooren tot my wenden,

 

End als ick v bidd' ootmoedigh,

 

Verhoort my haest' O Heer goedigh.

§2

Verteert is nu myn leuen saen,
End als roock is't gheheel vergaen,
Myn beenen sijn droogh' doer smert',
Als een vyerbrandt: end myn hert',
Moet ghelyck t'dorre gras werden,
T'welck ghemaeyt light op der ęerden:
So dat ick hebbe vergheten,
Myn broodt end myn spyse t'eten.

§3

T'vleesch end beenen t'saemen kleuen,
Doer myn swaer suchten end beuen:

[p. *]

 

End myn huylen end gheklagh,

 

Gheduert altydt nacht end dagh.

 

Den Roerdomp ick ghelyck schyne,

 

Die still' woent in der woestyne,

 

Den steenwl ben ick gheleken,

 

Die alleyn woent gantsch versteken.

§4

So d'eensaem mussche moet waeken,
In stilheit onder den daeken,
So moet ick oock voor end naer,
Wacker sijn met lyden swaer.
Daeghelicks aen allen eynden,
Myn vianden my seer schenden,
Sy spotten myns, end' wt wraeken,
Van my een spreeckwoort sy maeken.
***

§5

Ick ete d'assche in't ghemeyn,
Als broot in myn lyden niet kleyn:
Vermenghet is myn dranck klaer,
Met mynen traenen voorwaer.
Doer uwen toorn niet om lyden,
Want ghy die my hadt voortyden,
Grootelicks end seer verheuen,
Hebt my nu te grond' ghedreuen.

§6

Als een schaduwe vergaen snel,
Myn daeghen doer dit lyden fel:

[p. *]

 

Ick ben verdorret als gras,

 

Dat voormaels afghemaeyt was.

 

Maer ghy sult Heer eewigh blyuen,

 

End tot den eyndt vast beklyuen,

 

End die ghedachtnis ghepresen,

 

Vwes naems fal eewigh wesen.

§7

Ghy sult v Heer nu och aermen,
Opmaeken, end' v ontfaermen,
Ouer Zion goedertier,
Vwe woenste: want t'is schier,
Meer dan tydt om te bewysen,
V' goetheit niet om volprysen,
Die stondt is daer, wilt doch mercken,
End uwe woningh' verstercken.

§8

Ghęrne saeghen uw knechten,
Dat ghy die stadt woudt oprechten:
Want sy gantschelick ghewis,
Ouerhoop gheworpen is.
Op dat v die volcken vruchten,
End voor v beuen end suchten,
Die Koninghen des ęerdtrycken,
End v' eeren desghelycken.

§9

T'vervallen Zion opbauwen,
Sal onse Godt vol trauwen:
Hy die ons gheholpen heeft,

[p. *]

 

Ende sijn klaerheit ons gheeft.

 

Hy sal dat bidden end klaeghen,

 

Der ghener die schier vertzaeghen,

 

Verhooren end verstaen goedigh,

 

Nae sijn goetheit ouervloedigh.

PAVSE.

§10

Dat sulcks doch werde beschreuen,
Op dat sy die sullen leuen
Nae ons, ghedencken hier aen,
End den kindren doen verstaen.
Dat Godts volck van hem verkoren,
End nieuwlick wedergheboren,
Hem loue tot allen stonden,
Voor dees weldaet niet om gronden.

§11

Want de Heer nae sijn goetheit schoon,
Heeft van bouen wt sijnen throon,
Op sijn volck ghenomen acht,
Dat hier onder t'kruys versmacht.
Dat hy t'suchten end verlanghen,
Hoort der aermen gheuanghen,
End vry maeck' wt des doodts banden,
End sijn volck verloss' wt schanden

§12

Op dat des Heeren naem end eer,
Bekent tot Zion werd' O Heer,
End tot Ierusalem reyn,

[p. *]

 

Sijn lof verbreydt sij ghemeyn.

 

Als die volckeren demoedigh,

 

T'saemen sullen kommen spoedigh,

 

End die rycken sullen eeren

 

End dienen den Heer' der Heeren.

 

***

§13

Godt vernedert gantsch myne kracht,
Op den wegh: Ende heeft ghebracht,
Tot niet myn daeghen voorwaer,
Dies spreeck' ick tot hem eenpaer:
Heer laet my niet sijn verslaeghen,
In't midden van mynen daeghen:
Want steedts blyuen end voortvaeren,
Heer uwe daeghen end jaeren.

§14

Ghy hebt ghemaeckt vast' dat ęerdtryck,
End die hemelen all' ghelyck,
Doer v' kracht seer vast sy staen:
Nochtans moeten sy vergaen,
Maer ghy sult blyuen bestendigh,
Daers' oudt werden end elendigh,
Als een doeck seer kleyn van węerden,
End t'kleedt eens menschen op ęerden.

§15

Als een verrott kleedt end ghewaet,
Wert oock verandert haere staet,
Hoe heerlick dats' oock nu sijn,

[p. *]

 

Vergaen sal doch haeren schyn.

 

Maer ghy O Heer daer en teghen,

 

Onuerandert aller weghen,

 

Sult blyuen in't wesen krachtigh,

 

Sonder eyndt een Heer almachtigh.

§16

Daerom sullen der oprechten,
Vwer dienaeren end knechten
Kindren nu end t'aller tydt,
Blyuen vast, end sijn verblydt.
Dat saet uwer wtverkoren,
Sal wassen end vrueghdt oorbooren,
End sal in ouervloedt wesen,
Ryck end vruchtbaer, Heer ghepresen.