De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XCVIII.

Dese Psalm vermaent ons om Godt te louen, van weghen sijner barmherticheit ende waerheit, die hy aen sijn kercke bewesen heeft, welcke wel węerdigh sijn, dat se oock van allen onuernuftighen creaturen (waer't moghelick) bekent wierden.

§1

WILT onsen Godt een nieuw' liet singhen,

[p. *]

 

Want hy heeft groot wonder ghedaen,

 

Doer sijn handt kan hy alle dinghen,

 

Ouerwinnen end gantsch verslaen.

 

Hy heeft ons t'heyl gheopenbaeret,

 

Daer doer dat wy all' sijn bevrydt,

 

End sijn gherechticheit verklaeret,

 

Den volckeren breedt ende wydt.

§2

Hy heeft ghedacht aen sijn ghenaede,
Nae sijne goedicheit seer groot,
End aen sijn waerheit vroegh end spaede,

[p. *]

 

Tot troost Israels in den noot.

 

T'heyl dat ons Godt nu wilt toesenden,

 

Is alsins bekent nu ter tydt,

 

Dies moeten des ęerdtbodems eynden,

 

Iuychen end singhen seer verblydt.

§3

Loeft den Heer met der harpen snaeren,
Trompetten end basuynen klaer,
Dat se met Psalmen nu verklaeren,
End singhen sijnen lof eenpaer.

Iuychet voor onsen Godt ghepresen,

Die een Koningh sterck wesen sal.
Dat die Zee ontspringhe mits desen,
End ęerdtryck met sijnen volck' al.

§4

Dat die waterstroomen seer krachtigh,
Verblydt sijn end t'saemen verhueght,
Dat oock alle berghen eendrachtigh,
Ghenoechte bewysen end vrueghdt.

Want Godt komt richten hier beneden,

De węerelt in gherechticheit,
Ende hy sal herschen met vreden,
Ouer t'volck in der billicheit.