De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXXVIII.

Dit is een vierighe klaeghende ghebedt eenes gheloouighen mensches, de welcke in den afgront aller benawtheden, sijnen toevlucht alleynlick neemt tot Godts barmherticheit.

§1

HEER die my duslangh' hebt behoedt.
Ick roep' altyt met groot verlanghen,
Laet tot v kommen, wilt ontfanghen,
Myn ghebedt

[p. *]

 

wt ghenaeden goet,

 

Wilt vriendelick neyghen v' ooren,

 

End myn ghestaedigh klaeghen hooren.

§2

Want myn siel' is vol angst end noot,
Ter hellen is ghedaelt myn leuen,
Ick magh met hen wel sijn gheschreuen,
Die t'ondergaen doer lyden groot.
Men magh my hem wel ghelyck achten,
Die hulpeloos is, sonder krachten.

§3

Ick ben onder den dooden al,
Versteken end oock gantsch verlaeten,
Als een die vermoort is op straeten,
Dien men seer haest begraeuen sal.
Want ghy ghedenckt myner niet Heere,
V' handt hebt ghy afghekeert seere.

§4

Ghy werpt my diep' in den afgrondt,
Die duyster end diep' is, met suchten,

[p. *]

 

V' gramschap die seer is te vruchten,

 

Druckt my seer hart tot deser stondt.

 

Ghy ouervalt my met die roeden,

 

End met toorn' als met watervloeden.

§5

Mynen vrienden ben ick ghemaeckt,
Vremdt end veracht, jae een afgrysen,
Met vingheren nae my sy wysen,
Ick ben ouervallen, gaer naeckt.
Alle middlen sijn my benomen,
Wt den banden kan ick niet komen.
***

§6

Door t'kruys is myn ghesicht ontstelt
Ick bidd' v daeghlicks Heer almachtigh,
End streck' wt steedts myn handen klachtigh,
Wanneer toont ghy eens v' ghewelt?
Wanneer sullen wy doch aenmercken,
Die schier doodt sijn, v' wonderwercken?

§7

Sullen die dooden hervoort gaen,
End v' wonderdaeden vermonden?
End uwer goetheit niet om gronden,
In haeren graeuendoen vermaen?
Sullen se van v' waerheit spreken,
Die doodt sijnde noch in't graf steken?

§8

Werden uwe wondren bedacht,
In't duyster daer men niets kan weten?

[p. *]

 

Sal men daer all' dingh wert vergheten,

 

Op v'gherechtheit hebben acht?

 

Nochtans bidd' ick v Heer ghestaedigh,

 

Van s'morghens vroegh, weest my genaedigh.

§9

Waerom O Heer verstoott ghy my?
Waerom is v' aensicht verborghen?
Van der jonckheit ben ick vol sorghen,
Duysentfout beangst seer onvry.
Ick ben doer schricken gantsch verslaeghen,
Benauwt vol vreese met vertzaeghen.

§10

Vwe gramschap ouer my gaet,
Vwe verschrickinghen my drucken,
Waterstroomen my gantsch wegh rucken,
In desen seer benauwden staet.
Alles wat my angst kan toebringhen,
Wil my nu al met een omringhen.

§11

Ghy hebt van my ghedaen seer wydt,
Myn beste vrienden al met eene,
Myn secreetste vrienden ghemeene,
Sijn wydt van my in desen strydt.
In alle myn swaere elenden,
Van my wycken se die my kenden.