De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXXVII.

Die gheloouighen werden hier vermaent, dat se den moedt niet verloren gheuen, als is't dat Godt sijn kercke niet so haest oprechtet: Ende hen werdt beloeft, dat Godt daer in

[p. *]

noch sulcke krackt bewysen sal, dat die gheheele węerelt daer in sal verwondert sijn.

§1

GODT heeft sijn huys vast ghegrondet met vreden,
Op den heylghen berghen die hy bemint.
Tot Zions poorten is hy meer ghesint,
Dan tot alle Iacobs schoone woensteden.

§2

Men hoort van v o stadt Godts hoogh' verheuen,
Groote dingen: Aegypten end Babel,
Werden (spreeckt Godt) onderwesen so wel,
Dat se tot myn volck werden aengheschreuen.

§3

Tyriers, Palestyners end die Mooren,
Sullen in myn kercke voortghebracht sijn,
Men sal spreken: dat in dat Zion myn,
Allerley volck by een my wert gheboren.

[p. *]

§4

Godt sal Zion bauwen met sijn handt krachtigh,
Wt allen spraeken hy die sijne sal
Roepen: dan wert gheseyt van desen al
Dats' in Zion al t'saemen sijn wonachtigh.

§5

Dies wilt nu opentlick end vroylick singen,
Op den basuynen verkondight sijn eer:
In v, Zion, sal wesen (spreeckt de Heer)
Rijckdom end ouervloet van allen dinghen.