De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXXIII.

Dit is een ghebedt der kercken, van den ongheloouighen allesins omvanghen sijnde, de welcke besloten hadden haer wt te roeyen ende te verderuen. Hier werdt oock verhaelt, hoe Godt sijn kinderen dickwils verlost heeft, op dat sy daer doer in de hope ghesterckt werde.

§1

WILT doch niet langher swyghen Heer,
Wilt so stille niet wesen meer,
Houdt v niet

[p. *]

 

so gantsch sonder spreken:

 

Want t'saem woeden al v' vianden,

 

Raesende maeken sy ter schanden,

 

End t'hooft stoutelick sy opsteken.

§2

Se raetslaeghen met listen quaet,
Teghen t'volck Heer dat op v staet:
Ouer dien bruycken se haer krachten,

Die vrymoedelick sonder sorghen,

Onder v willen sijn verborghen,
Veel loose vonden se betrachten.

§3

Se spreken: Laett nu sijn voortaen,
Dit volck omghebracht end verdaen,
Dat het gheen volck meer sij so krachtigh,

Dat niet ghenaemt sij in eerwęerden,

De naem Israels op der ęerden,
Dat men des niet meer sij ghedachtigh.

§4

Teghen v maeken se een bondt,
End binden hen t'saem nu terstondt,

[p. *]

 

Edom end die Ismaëliten:

 

Moabs end oock Agars gheslachte,

 

Die Gebaliters groot van machte,

 

Sijn v teghen met d'Ammoniten.

§5

Philistaea, Amalek ryck,
End die van Tyro all' ghelyck,
Bruycken haer verstandt end haer krachten:

Die Assyriers hoogh' verheuen,

Hulp' end' onderstandt sy t'saem gheuen,
Den kindren Lots die v verachten.

§6

Doedt hen so ghy deedt Madian,
Dat haerer gheen komme daet van,
So ghy tot Kison aen die béken,

Iabin end Sisara hooghmoedigh,

Versloeght, daer oock t' volck ouervloedigh,
Als dreck in Endor bleef versteken.
***

§7

Haeren ouersten vorsten doet,
Als Oreb end Seeb onvroet,
Dat Zeba, Salmana gheschiede,

Die daer seyden met hooghmoet prachtigh,

Dat se souden t'huys Gods almachtigh,
Innemen tot haeren ghebiede.

§8

Maeckts' onghestaedigh als een radt,
End als dat stof der ęerden plat,

[p. *]

 

Om hooghe van den windt ghedreuen:

 

So die vuervlammen t'houdt verbranden,

 

End die berghen maeken te schanden,

 

Hoe hoogh' oock dat se sijn verheuen.

§9

Veruolghtse so met groot tempeest,
Doer onweder maeckt se bevreest,
Wilt se hier end daer met angst jaeghen,

Haer aenghesichten wilt beschaemen,

Op dat se met handen te saemen,
In ootmoet nae v O Heer vraeghen.

§10

Laet se beschaemt sijn end verbaest,
Verschrickts' end bringhts' om met der haest,
Dat se moghen verstaen end gronden,

Dat ghy een Heere sijt alleene,

Die allerhoogst' end anders gheene
In der węerelt kan sijin beuonden.