De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXIX.

Hier klaeght hy ouer die verwoestinghe Ierusalems, die doer de Assyriers gheschiet is, Ende noch eens onder Antiochus, teghen den welcken hy Godts hulpe beghęert.

[p. *]

§1

DIE heydnen sijn in v' erfdeel gheuallen,
Se hebben ontheylight onder hen allen,
Den tempel schoon end daer toe afgheloopen,
Ierusalem, jae ghemaeckt tot steenhoopen.
Die lichaemen daer naer,
Vwer knechten eerbaer,
Den rauen se voorstelden,
T'vleesch uwer knechten goet,
Wierpen se met hooghmoet,

[p. *]

 

Den dieren op den velden.

§2

Se hebben Heer uwe knechten verstooten,
End t'bloet rontsom Ierusalem verghoten,
Als waeter klaer, het welck kleen is van węrden,
Niemant heeft se draeghen willen ter ęerden.

Wy sijn een spot end smaet,

Onsen naebueren quaet,
Se schimpen seer vermeten,
End spotten sonder eyndt,
Sy die ons sijn ontrent,
Met woninghe gheseten.

§3

Ach hoe langh sult ghy noch o Heer gepresen,
Op ons also vergramt end verstoort wesen?
Hoe langh' sal noch uwe toorn sijn ontsteken,
Als een vuer, t'welck men met kracht siet wtbreken?

Stort uwen toorne swaer,

Ouer t'volck dat voorwaer,
V niet wil kennen Heere,
Die Koninghrycken t'saem,
Slaet Heer, die uwen naem,
Niet aenroepen met eere.

§4

Se hebben schier Iacobs huys gantsch vereten,

[p. *]

 

End sijn naekommelingen al verbeten,

 

Sijn woninghen oock gheworpen te gronde,

 

Iae gantsch verwoest, als't blyckt tot deser stonde.

 

Wilt Heer ghedencken niet,

 

Der sonden die gheschiet

 

Voor v sijn in voortyden,

 

Haest v Heer, komt doch voort,

 

End helpt ons nae v' Woort,

 

Want wy sijn in groot lyden.

 

***

§5

Helpt ons Heer, ghy sijt ons toevlucht alleyne,
Op dat gheeert werd' uwen naeme reyne,
Verlost ons end wilt ons t'saemen vergheuen,
Ons sonden doer v' goetheit hoogh' verheuen.

Dat men tot uwen spot,

Niet seggh' waer is haer Godt?
Die boose wilt benauwen,
End wraeck' ouer al doet,
Van uwer knechten bloet,
Dat wy't moghen aenschauwen.

§6

Laet tot v kommen dat suchten end klaegen,
Der ghener die in banden sijn gheslaeghen,
Laet die vry sijn, schenckt hen o Heer dat leuen,
Die tot der doodt gheeyghent sijn, end beuen.

Onsen naebueren fier,

[p. *]

 

In haeren schoot wilt schier,

 

Seuendobbel verghelden,

 

Den smaet ende die blaem,

 

Daer met se uwen naem,

 

Steedts lasteren end schelden.

§7

Dan sullen wy die schaepen uwer weyden,
End v' volck sijn, met blydschap groot wtbreyden
Vwes naems eer, oock werden uwe krachten,
Altyt vertelt van gheslacht' tot gheslachten.