De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm LXXVIII.

Dese Psalm bewyset Godes groote ghenaede, daer doer hy Abrahams saedt, tot een erfdeel verkoren heeft: Daer nae straft hy die ondanckbaerheit deses volcks, t'welck altydt Godt wederspannigh gheweest is, ende sijn weldaeden veracht heeft. Eyndelick hy loeft Gods barmherticheit, om dat hy alles onder dat rycke Dauids te rechte gebroght heeft, nae sijn beloftenisse.

§1

O MYN volck wilt myn leeringh' nu aenhooren,
Neyght v' verstandt, Wilt open doen v' ooren,
Verneemt myns monds schoon' end heerlicke reden.
Van my werden Go-

[p. *]

 

des wercken beleden,

 

Van sijn grootdaeden wil ick doen vermaen,

 

Die onse Godt hier voormaels heeft ghedaen.

§2

Die daeden die ons voortyts sijn vermondet,
Die ons, ons grootvaeders hebben verkondet,
Dat se die kindren oock wisten alvoren,
Die noch naer hen souden werden gheboren.
Op dat se wisten den roem end die kracht,
End wercken groot onses Gods hoogh'geacht.

§3

Godt heeft in Iacob sijn verbondt gegeuen,
End in Israel sijn gheset ghedreuen,
Dat onse voorvaeders hen souden keeren,
Om van gheslacht tot gheslacht die te leeren,
Op dat se den kindren klaer ende bloot,
Verkondighen des Heeren wercken groot.

§4

Op dat s'op Godt alleynlick mochten bauwen,
Sijn groote wercken vastelick onthauwen,

[p. *]

 

End sijn wetten bewandlen end beleuen.

 

Niet als haer vaeders, die waeren begheuen,

 

Tot moetwille met een hert' ęrgh end fel,

 

End teghen Godt steedts gheweest sijn rebel.

 

***

§5

Sulcks is in Ephraim seer wel ghebleken,
Die in den strydt van Godt sijn afgheweken:
Of se schoon met boghen ghewaepent waeren,
End in't schieten konstelick wel ervaeren.
Want se hielden niet des Heeren verbondt,
End verwierpen sijn Wet tot aller stondt.

§6

Se hebben des Heeren schoon wonderwercken,
Die se hebben konnen sien end self mercken,
Vergheten end veracht wt boosen gronden,
Iae die se ghesien hadden end beuonden.
In AEgypten end in dat veldt Soan,
Die haer grootvaeders self daer saghen aen.

§7

Hy deelde t'Męer end oock die waterstromen,
End liet all' sijn volck drooghsvoets daer doer komen,
T'water bleef als mueren vast in sijn stede.
Doer een wolcke leydd' hy t'volck s'daeghs met vrede,
End s'nachts doer een colomne vuers seer klaer,

[p. *]

 

Om sijn volck te leyden sonder gheuaer.

§8

Godt brack die steenrotsen doer sijn kracht spoedigh,
Op dat sijn volck mocht' drincken ouervloedigh,
In de woestyne, daer hy wt den steynen,
End wt den klippen voortbracht die fonteynen,
End ghaf t'water met sulcken ouervloedt,
Dat daer stromen liepen des waters soet.

PAVSE.

§9

Doch se hebben al t'saem ghedaen veel sonden,
En God tot toorn verwecket tot dien stonden:
Se hebben hem versocht nae haere wyse,
In de woestyn', end daer beghęert met spyse,
Nae haeren lust versaedt te sijn wel seer,
Se murmureerden so teghen den Heer:

§10

Soud'Godt, seyden se, ons in dees woestyne,
Den disch konnen decken met spys'end wyne?
Wt den geslaeghnen steen die stromen drongen,
End die wateren seer haest daer wt spronghen.
Soud'Godt ons hier konnen geuen ons broot,
End ons spysen met vleesch in desen noot?

§11

Want daer se sulcken noot hebben beseuen,
Godt hadde den wolcken ghebodt ghegeuen,
End den hemel ontdaen in't openbaere,
Hy reghende t'Manna der gantscher schaere,

[p. *]

 

So datse sijn gheworden tot dier stadt,

 

Des hemelbroots gheheel vol ende sadt.

 

***

§12

Die sterflicke mensch daer sijnde geseten,
Heeft van dat broot der Enghelen gheeten,
Dies is hy haest sadt gheweest bouen maeten.
Godt heeft die winden seer sterck waeyen laeten,
Den eenen wt den Zuyden doer sijn kracht,
Den andren heeft hy wt Oosten ghebracht.

§13

Daernae heeft hy dat vleesch van smaeke goedigh,
Ghereghent wt den hemel ouervloedigh.
End ghelyck des sandts veel is in ghetaele,
Ghaf hy hen voghels t'eten all' te maele,
Die vielen op den legher ouerbreydt,
In den tenten hebben se die bereydt.

§14

So wiert desen hoop swaerlick om versaeden,
Seer vol sijnde met dees spys ouerlaeden,
Haeren lust koelden se op deser wyse.
Doch se aeten noch steedts van deser spyse,
Iae hadden noch euen tot deser stondt,
T'vleesch tusschen den tanden in haeren mondt,

§15

Als Godt gram wierdt end dit volck liet verderuen,
End die voornaemst' onder hen ooc liet steruen,

[p. *]

 

Iae haestlick storuen die voornaemste seere.

 

Doch heeft dese boos' aert Godt haeren Heere,

 

Voortaen vergramt, end sijn eere gherooft,

 

End sijner wonderwercken gheen ghelooft.

PAVSE.

§16

Daerom sijn se ghestoruen in elenden,
End hebben haest haeren tyt moeten eynden:
Dies als se sulcks onder malkander saeghen,
Beghondense nae Godt den Heer te vraeghen,
Een yder heeft vroegh, jae voor den daeghraet,
Ghesocht Godes ghenaed' in sulcken staet.

§17

Dan bedachten se dat Godt in't benauwen,
Een toevlucht is daer op men magh vertrauwen,
Die doer sijn kracht end sterckte wonderdaedig,
Die verlost, die hem vertrauwen ghestaedigh.
Maer se huychelden steedts met haeren mondt,
Haer tongh' sprack niet dan lueghen in den grondt.

§18

Met herten wilden se Godt niet aenkleuen,
In sijn verbondt sijn se oock niet ghebleuen,
Doch so ghenaedigh is die Heer beuonden,
Dat hy hen verghaf haer schandlicke sonden.
Hy keerde sijn gramschap groot van hen af,
End stilde dickwils sijnen toorne straf.

[p. *]

§19

Hy bedachte dat haer swacke nature,
Niet anders dan een vleesch was t'elcker vre,
End als een windt die doervlieght sonder keeren.
Hoe dickwils hebben se den Heer der Heeren,
Tot toorn verweckt end seer bedroeft gemaeckt,
In de woestyne die van hitten blaeckt.
***

§20

Dit volck om Godt te terghen gaer gheneghen,
Heeft hem versocht altyt end aller weghen.
Iae heeft willen meesteren t'allen tyden
Den heylighen Israels sonder myden,
Niet denckend' aen sijn handt daer doer dat sy
Van haer vianden ghemaeckt waeren vry.

§21

Hy heeft hen wonderteeckenen gegeuen,
Die hy in AEgypten hadde bedreuen.
In Soan heeft hy sijn daeden vermeeret,
Daer hy t'water haest in bloet heeft verkeeret,
Die beken waeren bloet, dies met verdriet,
Verghingh't'volck end konde sulcks drincken niet,

§22

Dan sand'hem God wormen boos bouen maeten
Die't al, jae selfst tot in den bedden aeten:
Vorschen plaeghden hen oock aen allen zyden,

[p. *]

 

In den vruchten moesten se schaeden lyden,

 

Van den rupsen diese hebben ghequelt,

 

Die springhhaenen verdoruen t'gantsche veldt:

§23

Haer wyngaert wierdt met den haegel geslaeghen,
Ouer die fyghboomen vielen veel plaeghen,
Met haeghel is al haer vee omgekommen:
T'vuer verteerde die kudden oock alommen,
Summa, hy heeft ouer hen in't ghemeen,
Sijnen toorn groot wtghestortet met een.

§24

Hy liet se seer straffen in allen saeken,
Doer d'Enghelen die bereydt sijn ter wraeken,
Hy maeckte plaets' in sijn gramschap seer krachtigh,
Niemaent en verschoonde die Heer almachtigh,
Haer vee, jae sy self storuen seer verbaest,
Doer de pestilentie met der haest.

PAVSE.

§25

In AEgypten waeren seer snel verdoruen,
De eerstghebornen, die haestelick storuen.
T'verraederisch' gheslacht van Cham gheboren,
Heeft Godt ommeghebracht in sijnen tooren:
Dan track sijn volck wt als schaepen seer goet,
Die hy heeft in de woestyn' opghevoet.

[p. *]

§26

Hy leyde t'volck sekerlick tot dien stonden,
Die Zee heeft al die vianden verslonden,
Sijn volck wilde hy so den wegh bereyden,
End hem tot haer erfgoet seer schoon geleyden,
Tot den heerlicken bergh dien hy hen gheeft,
Dien hy doer sijnen aerm verworuen heeft.

§27

Die volckeren heeft hy voor hen verdreuen,
End haer landt seer vruchtbaer ooc ingegeuen,
Den stammen Israels als als d'onuertzaeghde,
Doch sy versochten hem. t'welck hem mishaeghde,
Se hebben t'saem den Heer vergramt eenpaer,
End niet ghehouden sijn gheboden klaer.

§28

Volghende der voorvaederen ghebreken,
Als verachters sijn sy van Godt gheweken,
Se waeren ghelyck loose boghen alle,
Doer afgoden sijn se ghebracht ten valle,
Daer doer de zeloerscheGodt wierdt verstoort,
End gheterght, teghen sijn ghebodt end woort.
***

§29

Want als Godt beghan haer boosheit te mercken,
Hy kreegh een mishaegen van haeren wercken,
End wierdt toornigh ouer sijn huysghenooten:
Dies hy tot Silo sijn huys heeft verstooten,
Ende sijn woninghe verlaeten gaer,

[p. *]

 

Daer hy ghewoent hadde so menigh jaer.

§30

D'Arcke des verbondts quam in vremde landen,
End haer heerlickheit tot haeren vianden,
Sijn volck wiert van d'onbesnednen gevangen.
Te vuer end te swęerde niet om verstranghen,
Also was Godt vergramt gantsch end gheheel,
Ouer Israel sijn gheliefd' erfdeel.

§31

T'vuer nam haeren jonghelingen dat leuen,
Die maeghden sijn steedts ongetrauwt gebleuen,
Eensaem bedruckt heeft men s'alleyn geuonden.
Doer t'swęert sijn ghedoodt de priesters vol wonden,
Die weduwen in desen swaeren strydt,
En hadden om trueren schier gheenen tydt.

§32

Maer gelyck een dronck mensch hem dan opmaeket,
Als de wyn wel verteert is end ontwaeket,
Die seer luyd tiert end maeckt een seltsaem wesen:
Also is oock onse Godt opgeresen,
End sloegh t'achterdeel der vianden quaet,
T'welck hen een eewighe schand'is end smaet.

PAVSE.

§33

Hy verstiet t'huys Iosephs des wtverkoren,
End den stam Ephraim in sijnen tooren:
End nam Iuda dat sijn huys daer soud' wesen,

[p. *]

 

Op Zion den bergh van hem wtghelesen,

 

Daer hy sijn woningh' ende sijnen throon,

 

Heeft opghericht seer cierlick end seer schoon.

§34

Sijn woninghe heeft Godt de Heer ghepresen,
Voor eewighlick seer wel gegrondt mits desen.
So vast als d'ęerdtbodem staet nu ten tyden.
End wt sijn volck verkoos hy met verblyden,
Dauid sijn knecht, daer hy die schaepkens kleyn,
Ghehoedet heeft op't veldt in't groene pleyn.

§35

Godt nam hem daer hy die schaepen moest weyden,
End beual dat hy t'volck soude gheleyden,
End Israel sijn erfdeel wel bewaeren,
T'welck ghedaen heeft Dauid sijn trauw dienaere.
Hy heeft dat volck met verstandt end wysheit,
Gheregiert end gheuoedt in heylicheit.