De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXVII.

In desen Psalm werden alle gheloouighe gheleert haeren toevlucht tot Godt te nemen, in alle teghenheit. Oock die goetdaeden te bekennen, die hy altydt aen sijn Kercke bewesen heeft, Op dat se daer doer te meer versekert werden, dat haer ghebeden die se tot Godt doen, niet krachtloos sijn sullen.

§1

ICK hebb' myn stem opgheheuen,
End myn

[p. *]

 

schreyen daer beneuen,

 

Tot v Heer' end nae v' Woort,

 

Hebt ghy my voormaels verhoort,

 

In mynen noot end benauwen,

 

Stondt op v al myn vertrauwen,

 

Ick hebb' myn handen Heer goet,

 

Tot v gestreckt met demoet.

§2

Myn siel in dit groot verlanghen,
En wil gheenen troost ontfanghen,
Iae als ick aen v denck' Heer,
Bedroeft ben ick des te meer.

Als hebb'ick van gantscher herten,

Ghebeden in angst end smerten,
So blyft doch myn hert' eenpaer,

[p. *]

 

Vol benaudtheits end angsts swaer.

§3

Ghy hebt my O Heer ghenaedigh,
Wacker ghehouden ghestaedigh,
Ick ben so krachtloos daer van,
Dat ick schier niet spreken kan.

Als ick met druck ben doersneden,

Ghedenck ick des tydts voorleden,
D'oude jaeren dagh end nacht,
Werden van my ouerdacht.

§4

Dat schoon lieflick spel der snaeren,
Kan wt mynen sin niet vaeren,
Myn hert' vol smerten voorwaer,
Ghedenckt daer aen voor end naer.

Daer nae tracht ick t'allen stonden,

Of ick dat eynd mocht' doergronden,
Deses dinghs: end dat verstaen,
Dies vangh' ick so myn klacht' aen:

§5

Sal my Godt altyt versteken?
Is hy gantsch van my gheweken?
Is my nu in eewicheyt,
Gheen ghenaede meer bereydt?

Sal Gods goedtheit hoogh' ghepresen,

Hier met nu gantschlick wt wesen?
Sullen sijn beloften fyn,
Hier met gantsch ten eynde sijn?

[p. *]

 

***

§6

Heeft Godt t'mywaert gaer vergheten,
Sijner goetheit onghemeten?
Gaet nu sijne toornicheit,
Bouen sijn' barmherticheit?

Alsulcks sprack ick tot dien tyden,

Myn Godt wilt dat ick sal lyden,
Hy heeft verwisselt sijn handt,
Die my voortyts gaf bystandt.

§7

Daer nae wierdt ick oock indachtigh,
Der wonderdaeden Gods krachtigh,
Die hy voormaels heeft ghedaen,
Deser ded' ick oock vermaen.

Maer als ick so ghingh aenmercken,

Sijn heerlicke wonderwercken,
End' all' sijn doen groot end kleyn,
Dan sprack ick by my alleyn:

§8

O Godt heyligh sijn v' weghen,
Niemant kan v'spreken teghen,
Waer isser breedt ofte wydt,
Een alsulck Godt als ghy sijt?

Ghy laett uwe daeden blycken,

Doer macht niet om verghelycken,
Ghy doet die heydnen vol pracht,
Ondervinden uwe kracht.

[p. *]

§9

Ghy hebt doer v' handt almachtigh,
V' volck verlost, Heere krachtigh,
Die kindren des Iacobs goedt,
End des vromen Iosephs vroedt,

Vwe vrees' is, Heer ghekomen,

Ouer al die waterstromen,
Voor v' Maiesteit terstondt,
Beefde Heer de diep' afgrondt.

§10

Die wolcken seer dicht ghesloten,
Hebben water wtgheghoten,
End des donders groot gheluyt,
Streckt hem in den wolcken wt.

Die vuerstraelen hen wtspreyden,

Donderslaeghen hen wtbreyden,
De blixem met den schyn fel,
Ontstack t'gansch ęerdtrycke snel.

§11

Den ęerdtbodem sagh men beuen,
End ghy gaeft eenen wegh euen,
Doer t'Męer tot uws volcks oorboor,
Daer gheen voetpadt was te voor.

Ghy leydet v' volck bequaeme,

Als een kudde schaepen t'saeme,
Doer Mosis end Aarons handt,
In dat schoon beloefde landt.