De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXV.

Dauid loeft hier die voorsichticheit Gods, daer

[p. *]

doer dat hy die gheheele węerelt regiert, ende alle dingh doet in gherechticheit. Hy wederleght oock den hooghmoet aller spotters ende węereldskinderen.

§1

WY dancken v Godt end Heer,
Wy prysen v' wercken al:
Want die roem uwes naems sal,
Ons bysijn langes so meer,
End wy sullen singhen klaer,
V' daeden seer wonderbaer.

§2

Als daer komt myn tyt bequaem,
Ick sal richten richtelick:
Dat ęerdtryck smeltt gantschelick,
Met de jnwoenders al t'saem,
Maer sijn pilaeren niet kleyn,

[p. *]

 

Onderhoud' ick vast alleyn.

§3

Ick sprack die hooueęrdigh' aen,
Die roemen sonder verstandt:
Verheft v niet hier in't landt,
Wiltop v' ghewelt niet staen,
Steeckt uwen hoorn' onbeschaemt,
Niet hoogher op dan't betaemt.

§4

Oost noch West, noch oock dat Noordt,
En maeken all' t'saemen niet,
Dat de mensch' also men siet,
Werdt so seer ghetrocken voort:
Maer van Godt werdt verhooght d'een,
End d'ander ghemaeckt seer kleen.

§5

In Gods handen is een kop,
Vol gemaeckt met stercken wyn:
Hy sal daer wt schenken fyn
Sijn' kindren: doch den grondtsop,
Sullen al die boos' onreyn,
T'saemen wtdrincken ghemeyn.

§6

Ick sal dan noch met ghesangk,
Des Gods Iacobs wercken schoon,
Verbreyden met soeten toon.
End der boosen hoorne kranck
Breken: Maer die vrome goedt,
Werden gheeert in voorspoedt.