De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXIIII.

Die kercke Godts gantschlick verwoest sijnde, klaeghet met desen Psalm, Dat GODT

[p. *]

van haer gheweken is: Bidt oock om quytscheldinghe haerer sonden, ende verlaet haer op die kracht Godts, die hy voormaels wt liefden sijnen volcke bewesen heeft. Ende voornaemlick op die beloftenisse, doer de welcke Godt Abrahams saet, tot sijnen kinderen opghenomen heeft.

§1

HOE komt dat ghy ons verstroyt O Godt myn?
Dat v' gramschap ouer ons seer ontsteken,
Dicken roock wtwerpt, soo't hier heeft ghebleken,
Die wy doch schaepen uwer weyden sijn.

[p. *]

§2

Vwes volcks dat ghy hebt verworuen reyn,
Ghedenckt doch eens, end' v' erfdeel bevrydet,
Ghedenckt des berghs Zion, die nu angst lydet,
Dien ghy verlost end ghekocht hebt alleyn.

§3

Staet op Heer, end gantschlick te nieten doet,
Den hoop der godtloose vianden t'saemen,
Die moedtwillighlick sonder hen te schaemen,
V' huys wreedelick treden onder voet.

§4

Daer v' wercken voortyds waeren vertelt,
Daer hoort men se brullen end wreedlick tieren,
Haer schandtlicke teeckenen end banieren,
Hebben se daer opgherecht end ghestelt.

§5

Een yder van hen arbeydt nu met vliet,
Om uwen heylghen tempel te verderuen,
Met bylen sy euen hauwen end keruen,
So sulcks in eenen grooten bosch gheschiedt.

§6

T'heerlick schutwerck wtgesneden so wel,
T'welck een ciraet uw's huys was onderwylen,
Hebben se met hawmessen end met bylen,
Ontstucks ghehauwen end verwoest seer fel.

§7

Se hebben oock met den vuere verbrandt,
V' heyligh huys t'welck seer hoogh' was verheuen,
Se hebben't oock ontheylighet daer neuen,

[p. *]

 

Verdoruen, jae gemaeckt slecht als dat landt.

§8

Haest spreken se: Laett ons dees worghen al,
Se hebben oock met herten seer moordaedigh,
V' heylghe plaetsen, wreed end onghenaedigh,
Verbrandt, end ouer al ghebroght ten val.
***

§9

Ach wy sien geen teeckene meer voortaen
Vwer gonst, die Propheten ons ontbreken,
Niemant wil voor ons, noch stryden, noch spreken,
Wanneer sal uwen toorn van ons doch gaen?

§10

Hoe langhe sult ghy noch dulden O Heer,
Dat die boos uwen naem so sullen schenden?
Sal oock dat lasteren nemmermeer eynden,
Daer met sy uwe kracht bespotten seer?

§11

Hoe komt dat ghy vwe handt so still' haudt,
End' ouer ons v' rechte handt niet strecket,
Nochtans is't noot dat ghy die noch eens trecket
Wt den schoot, ter hulp' uwes volcks benawt.

§12

Ghy sijt doch myn Koningh van ouder tyt,
Die my wilt end kont openlick bewaeren.
Als my swaeren noot hier is wedervaeren,
Ghy hebt my duysentmael daer van bevrydt.

[p. *]

§13

Ghy hebt gedeelt dat Męer doer uwe kracht
Die schricklicke draeken hebt ghy verslaegen,
So dat wy die waterkanten vol saeghen,
Van monstren die ghy Heer hadt omgebracht.

§14

Ghy slaet den walvisch Heer met krachten doodt,
Den volck' in die woestyne tot een spyse,
Ghy bringht oock voort gantsch op een nieuwe wyse,
Waterfonteynen wt steenrotsen groot,

§15

Ghy stilt die vloedt der waterstromen breedt,
Dagh ende nacht hoor' v toe desghelycken,
Die Sonn' end die sterren sonder afwycken,
Houdt ghy in gewissen ghangh met bescheedt.

§16

Die landtpaelen hebt ghy gestelt alleyn,
Ouer die gantsche węerelt, Heer almachtigh,
Den somer heet, Winter end dat ys krachtigh,
Sjin uwer handen wercken al ghemeyn.
***

§17

Ghedenckt' Heer' hoe uwe vianden fel,
V' eer' verminderen end booslick schenden,
Hoe dat wtsinnigh volck aen allen eynden,
Vwen naem schoon lastert met sijn opstel.

§18

Wilt desen wreeden ouergheuen niet,
Die siel'uwes tortelduyfkens demoedigh,

[p. *]

 

Wilt ooc niet eewigh vergheten Heer goedigh,

 

V' aerm volck, t'welck men nu troosteloos siet.

§19

Ghedenckt Heer' aen v' opgherecht verbondt,
De wyl t'ęerdtryck so hart is onderdrucket,
End dat het onder t'ghewelt end last bucket,
Der boosen die veel sijn tot deser stondt.

§20

Laett uwen aermen knecht niet beschaemt sijn,
Maer geeft hem veel eer oorsaeck om te singen,
Van uwen naem, dat se moghen ontspringhen.
Die benauwtheit lyden met smert' end pyn.

§21

Heer voert v'saeck' wt, van den slaep opstaet,
End wilt dees groote smaetheit niet vergheten,
Die v daeghlicks met spotten werdt verweten,
Van dit volck, t'welck uwen naem steeds versmaedt.

§22

Dat bitter roepen end tieren aenhoort,
Der vianden die gantsch wtsinnigh raesen,
Haer schreyen vol van hooghmoet opgeblaesen,
Werdt langhs so grooter end vaert altyt voort.