De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXIII.

Dauid leert, dat die voorspoedt der godtloosen ende die benauwtheit der Godtsaeligen, de gheloouighen niet en behoorde te bewegen. Maer dat se voorder behoorden te sien, te weten, op Godt: Sulcks doende sullen se beuinden, dat de godtloose als roock vergaen, Ende dat de Godtsaelighen kommen tot de eewighesalicheit. Daerom besluyt hy, dat hy Godt vastlick aenhanghen wil.

Dese Psalm is seer troostlick teghen allen aenvechtinghen deser węerelt.

§1

GODT is nochtans troostlick end soet,
Israel, oock yderman goedt,
Die met een hert' end ghemoedt reyne,
Bewaert sijn woor-

[p. *]

 

den groot end kleyne.

 

Doch so hadden myn voeten schier,

 

Ghestruyckelt wt mynen wegh, hier,

 

Ick lagh by nae gheuallen plat,

 

Gheweken wt den rechten padt.

§2

T'verdroot my seer dat ick aensagh,
Der boosen spoet menighen dagh:
Ick konde seer swaerlick ghehinghen,
Haer groot gheluck in allen dinghen.

Want se staen niet in s'doods ghevaer,

Maer se blyuen vastlick eenpaer,
Fyn ende gesondt se voortghaen,
Als palaeysen verciert sy staen.

§3

Als ander menschen sijn gheplaeght,
Se blyen vry end' onuertzaeght,

[p. *]

 

Als ongheluck komt ouer allen,

 

Se gaen daer gheen slaeghen en vallen.

 

Dies is haer trotzen goedt gheacht,

 

Een kostlick dingh heet haere kracht:

 

Datse met ghewelt vanghen aen,

 

Moet goedt heeten end welghedaen.

§4

Haer ooghen pruysten seer hoogh' op,
Wt haeren vetten dicken kop:
Se gaen slechts om met sulcken rencken,
Als se voornemen end bedencken.

Se bringhen alle dingh tot niet,

End roemen van t'quaedt end t'verdriet,
Dat se den vromen doen, dies sy
Daer nae trotzelick spreken vry.
***

§5

Se steken stoutlick den mondt snel,
Nae den hemel, end spreken fel:
Haer tonghe wreedt (doch kleen van węerde)
Relt valschlick ouer die gantsch' ęerde.

Dies struyckelt Godts volck ende valt,

End twyffelt in sulck een ghestalt:
Men schenckt hem end het drinckt met leydt,
Als water al dees' teghenheit.

§6

Se spreken vermetelick seer,
Soud' oock wt sijnen throon de Heer,

[p. *]

 

Ons doen aensien ende bemercken?

 

Soud' Godt acht nemen op ons wercken?

 

Dit sijn de godtloosen seer quaet,

 

Doch siet men dat het hen wel gaet,

 

End dat se werden sat end ryck,

 

Hier op ęerden alle ghelyck.

§7

Salt om niet sijn dat myn siel' heeft
Onstraffelick end wel gheleeft?
Hebb'ick om niet in allen standen,
Met onschuldt ghewasschen myn handen?

Hebb' ick vergheefs gheweest ghequelt,

Is al myn smert' als niet ghetelt?
Is myn kruys (dat t'allen stonden
My toequam) niets węerdt beuonden?

§8

Maer wild' ick met sulck onuerstandt
Spreken: Ick soud' sondighen, want
Ick moest' verdommen end beswaeren,
Al v' kindren Heer die oyt waeren,

Daer om hebb' ick aerbeydt ghedaen,

Om dit stuck eens recht te verstaen,
Doch het blyft my voor ende naer,
Schier onbegrypelick end swaer.

§9

Tot dat ick in dat heylighdom,
Vwes tempels Heer ghingh al om:
Dan kond' ick den wtgangh aenschauwen,

[p. *]

 

Der godtloosen met groot benauwen.

 

Daerom wandelen se voorwaer,

 

Op eenen platten wegh eenpaer,

 

Daer van se ghestoort sijn terstondt,

 

End vaeren haest ter hellen grondt.

PAVSE.

§10

Dan is verwondert yderman,
Dat se so haest kommen daer van,
End so tot niet werden gheslaeghen,
Te gronde met schricken end tzaeghen.

De schyn haers ryckdoms haest vergaet,

Se sijn veracht end seer versmaedt,
Ghelyck als een droom onghewis
Vergaet, alsmen ontwaeket is.

§11

Doch ghingh my sulcks seer nae altyt,
Het queld' end maeckte my vol spyt',
Iae t'heeft my die nieren doersteken,
Veel harder dan ick kond' wtspreken.

Ick was wtsins insulck verdriet,

Iae ick was by my seluen niet,
Maer als een kalf onwys end bot,
Als ick so murrde teghen Godt.

§12

Nochtans wat my Heer wedervaert,
Ick hangh' v aen sijnde beswaert,
Want in't lyden dat my benauwet,

[p. *]

 

Met v' handt ghy my onderhauwet.

 

Ghy gheleydt my nae uwen raet,

 

Trauwelick Heer myn toeuerlaet,

 

Tot dat ick fyn werde ghebracht,

 

Ter eeren Heer doer uwe kracht.

§13

Alsick dan v hebb', O Heer myn,
Soud' daer jet anders myn Godt sijn?
Soud' ick erghent groot ofte kleyne,
Een Godt hebben dan v alleyne?

Maer ick werde nu gantsch versmacht,

Myn hert' verliest al sijne kracht,
Doch ghy sijt Heer myn troost gheheel,
Myn borcht, myn toevlucht, myn erfdeel.

§14

Want sy die van v wycken af,
Sullen vergaen end sijn als kaf,
Se sullen voor v niet beklyuen,
Die valsche Godtsdiensten bedryuen.

Tot v Heer wil ick houden my,

End mynen toevlucht nemen vry,
Dat is my t'beste: dies ick sal,
Altyt melden sijn wercken al.