De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXXII.

Dauid beghęert, dat t'rycke Gods doer Iesum Christum toekomme, Ende voorseyt, die grootheit, gherechticheit, ghelucksalicheit ende

[p. *]

bestendicheit des rycks Christi, daer van Salomons rycke een voorbeelt is gheweest.

§1

WILT doch v' ghericht' ouergheuen,
Vwen Koningh O Heer,
End v' gherechticheit daer neuen,
Sijnen sone met eer'.
Op dat hy al v' volck voortrede,
In der gherechticheit,
End d'aerme bescherme met vrede,
In aller billicheit.

[p. *]

§2

Dat de berghen den vrede rycke,
Onder t'volck bringhen voort,
End die hueuelen desghelycke,
Dat recht Heer nae v' Woort.

Hy sal die by dat recht bewaeren,

Die met noot sijn ghequelt,
End wtroeyen diese beswaeren,
Met kracht ende ghewelt.

§3

Van een yder der onderdaenen,
Sult ghy steedts eer' ontfaen,
So langh' als de Sonn'end de Maene,
Sullen schynen voort aen.

Hy daelt als de reghen bequaeme,

Op t'veldt aen elcken kant,
End als de daw seer aenghenaeme,
Op dat verdorde landt.

§4

Onder sijn ryck, sullen schoon bloeyen,
Die goede menschen al.
In paeys sullen se so langh' groeyen,
Als de Maen' schynen sal.

Van d'een Zee streckt sijn ryck' ghepresen,

Tot d'ander Zee bekent.
Van Euphrates sal't verbreydt wesen,
Tot aen der węerelt eyndt.

§5

Hem sullen met ghevouden handen,

[p. *]

 

Mooren vallen te voet,

 

Oocksullen kussen sijn vianden,

 

D'ęerde met groot' ootmoedt.

 

Die in't Męer hersschen, end d'eylanden,

 

Sullen gheschenck doen reyn,

 

D'Arabers sullen met verstande,

 

T'selue doen al ghemeyn.

 

***

§6

Alle Koninghen sullen t'saeme,
Hem aenbidden met een.
Die heydnen sullen sijnen naeme,
Prysen groot ende kleen.

Hy sal den aermen t'sijner baeten,

Verlossen die nu schreyt,
End helpen hem die is verlaeten,
Wt sijn elendicheit.

§7

Hy sal den aermen end den kleenen,
Ghenaedigh sijn end goedt,
Den ghenen die schreyen end weenen,
Werdt hy vriendtlick end goedt.

Hy sal se voor t'ghewelt bewaeren,

End voor bedrogh seer quaedt,
Hy sal oock t'bloedt sijner dienaeren,
Hoogh' achten vroegh end spaedt.

§8

Den aermen sal hy oock wtgheuen,

[p. *]

 

Dat Arabische goudt,

 

Se sullen hem alle haer leuen,

 

Dienen t'saem met eenuoudt.

 

Dat koorn sal ouervloedigh wesen,

 

T'veld vol sijnd' ouer al,

 

Ghelyck die boomen hoogh' gheresen,

 

Des Libans ruysschen sal.

§9

Dan sullen bloeyen in de steden,
Borgher ende koopman,
Se sullen toenemen in vrede,
Ghelyck t'groen gras voort aen.

Des Koninghs naemsal bekent blyuen,

Elck sal dies doen vermaen:
Sijn roem sal so langhe beklyuen,
Als Sonn' end Maene staen.

§10

Der heydenen alle gheslachten,
Werden hem onderdaen:
Se sullen hem gheluckigh achten,
End prysen hem voort aen.

Sprekende: Gheloeft sij de Heere,

Des volcks van Israel,
Die in't werck is wonderlick seere,
Iae hy end niemant el.

§11

Heerlick gheloeft werde sijn naeme,
Tot in der eewicheit,

[p. *]

 

Die landen moeten vol sijn t'saeme,

 

Van sijner heerlickheit.