De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXIX.

Dauid klaeght, dat hy t'onrechte van den godtloosen verdruckt sij gheweest, Daer hy nochtans met bidden in ootmoedicheit ghewandelt heeft, Hy biddet Godt, dat hy recht doe, end die godtloosen scherpelick straffe, nae haer schandelicke boosheit. Hy verhoept oock verhoort te werden, daer om begheeft hy hem om Godt te dancken.

§1

ICK bidd' v, helpt my O Godt goedertier,
Want t'water is tot aen myn siel geklommen,
In den onreynen slyck ben ick ghekommen,
Daer gheen grondt is, Ick ben versoncken

[p. *]

 

schier.

 

T'water seer sterck treckt my wegh met der vloedt,

 

Myn keel werdt heesch, end' sal doer t'roepen drooghen,

 

Als ick wachte dat my Godt bystandt doet,

 

Vergaen is my dat ghesicht myner ooghen.

§2

Ick heb' och armen (doch sonder myn schuld)
Meer vianden, dan ick hebb' op t'hooft haeren,
Die om myn schaede te soecken voortvaeren,
Die werden met kracht end ryckdom vervult.

Also moet ick betaelen, dat ick niet

Hebbe gherooft, Maer ghy bekent O Heere,
Myn dwaesheit groot, daer beneuen ghy siet,

[p. *]

 

Myn sonden all', die my mishaeghen seere.

§3

O Heer, die doet uwe seer groote macht,
Die sterckte der hęerkrachten kont doen beuen:
Maeckt dat se die hen v gantsch ouergeuen,
Doer my niet beschaemt werden noch veracht.

O Godt, hen die v aenroepen bystaet,

Dat se niet beschaemt werden doer myn schaeden,
Om uwes naems wil ben ick so ghesmaedt,
Om uwent will' ben ick met schandt belaeden.
***

§4

Myn broeders houden my als een vremdt man,
Als eenen onbekenden se my achten,
Om dat uwes huys liefde my met krachten,
Heeft verteert, end dat ick v' saeck neem' aen.

Die smaedt der boosen daer met dat ghy Heer

Seer werdt versmaedt, is ouer my gheuallen.
Ick hebb' altyt ghevast, jae gheweent seer,
Doch was ick daer om bespott van hen allen.

§5

Ick hebb' my eenen sack gegordt aen't lijf,
Maer se hebben daer met den spot gedreuen.
Dan brassers die hier seer hoogh sijn verheuen,
Ben ick daeghlicks een spot end tydtverdryf.

Maer ick bidd' v O Heer ghestaedelick,

Laett myn ghebedt v wesen aenghenaeme,

[p. *]

 

Nae uwe goedicheit ghenaedelick,

 

Staet my ghetrauwlick by ter tyt bequaeme.

§6

Treckt my wt den slyck, tot my v begeeft,
End laett O Heer my daer in niet versincken.
Helpt my van myn haeters: niet laett verdrincken,
My in't diep' water, t'welck geen gront en heeft

Maeckt dat ick niet versmoor' in desen vloedt,

Dat die diepten my niet te gronde trecken,
End dat de kuyl hem niet open en doet,
Om my te verslinden end te bedecken.

§7

Vwe ghenaed' is vol troost O Heer goet,
Daerom wilt nu myn beghęeren verhooren:
Wilt teghen my uwe goetheit oorbooren,
End toont my v' lieflick aenschyn seer soet.

Wilt uwen knecht v' aensicht bergen niet,

Want ick ben vol van angst niet om doergronden:
Dies haest v Heer in den noot my aensiet,
Verhoort doch myn klaegen tot desen stonden.
***

§8

Maeckt v op Heer in dese teghenheit,
Om myn siele te behouden in't leuen:
Tot spyt myner vianden hoogh' verheuen,

[p. *]

 

Helpt my wt des banden end smaedicheit.

 

V is myn verachtheit seer wel bekent:

 

Myn schaemt' end schand daer ick in ben versteken,

 

Myner vianden boosheit sonder eyndt,

 

Is oock voor v openbaerlick ghebleken.

§9

T'herte my breeckt doer desen smaet onvry,
Ick quell' end ben van yderman verlaeten:
Ick wachte (maer vergheefs in aller maeten)
Of jemant metlyden hadde met my.

Want als ick langh' op hen hebbe gewacht,

T'is al om niet, gheenen troost se my schincken,
Se spijsden my met galle dagh end nacht,
End gaeuen my niet dan edick te drincken.

§10

Maeckt haer taefel, end maeltijden niet kleyn,
Hen tot een strick, jae dat se daer van steruen:
Laett hen altijt dienen tot haer verderuen,
Haer wellusten end haer vrueghden onreyn,

Laett haer ooghen also verblendet sijn,

Dat se gantsch niet konnen sien noch aenschauwen,
Breeckt hen die lendenen doer smert' end pijn,
Maeckt dat haer beenen onder hen verflauwen.
***

§11

Stortt ouer hen Heer' uwe toornicheit,
Omringht se met v' onghenaede krachtigh:

[p. *]

 

Dat niemant in haer steden sij wonachtigh,

 

Maer woest blyuen tot in der eewicheit.

 

Want de boose hebben hen niet geschaemt,

 

Hem te quellen, dien ghy slechts wilt castyden,

 

Als ghy jemant tuchtight, soo't v betaemt,

 

Dien bespotten se t'saem met een verblijden.

§12

Vermenight haer sonden, maeckt se beschaemt,
Van v' goedtheit laet se wesen versteken:
Haer naem sij wt t'boeck des leuens gestreken,
Laets' onder den vromen niet sijn ghenaemt.

Maer hoe wel ick elendigh ben end kranck,

Ghy sult nochtans myn troost end toevlucht wesen:
Ick sal uwen naem louen met ghesangh,
Met danckbaerheit werdt ghy van my gepresen.

§13

Sulcks is den Heer dancklicker t'aller tijt,
Dan ossen die klauwen end hoornen draegen:
Dit sullen sien d'elendighe verslaeghen,
End sullen daer in seer wesen verblijdt.

Haer hert' sal wederom t'leuen ontfaen,

Want Godt verhoort den benauden end aermen,
Hy sal sijn volck oock niet laeten vergaen,
In den put, maer hem daer ouer ontfaermen.

§14

Ghy hemel end ęerde prijst sijn goetheit,

[p. *]

 

Ghy Zee end visschen die in't water leuen:

 

Want Godt wilt hem tot Zions help' begheuen,

 

Hy sal Iuda bauwen in sekerheit.

 

Daer sullen wonen Godes knechten al,

 

Ende haer saet sal al sulcks oock beęruen:

 

Een yder die Gods naem beminnen sal,

 

Die sal daer een vry woninghe verweruen.