De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXVII.

Dit is een gebedt om eenen welstandt der Kercken, niet alleene in Iudaea, maer oock in allen anderen landen, ouer den welcken die ge naede Gods, wt soude gestortet werden, doer de toekomst Iesu Christi.

[p. *]

§1

ONSE Godt sij ons nu ghenaedigh,
End seghen' ons met ouervloedt.
Hy verlicht' ons alle ghestaedigh,
Met sijn aenschyn lieflick end soet.
Op dat ons sijn weghen,
Bekent recht van deghen
Werden: end met een,
Die heydenen leeren
hem tot den wegh keeren,
Onses heyls alleyn.

[p. *]

§2

Dat doch Heer die volcken met singhen,
V seer dancken vry openbaer.
End met vrueghd uwen lof voortbringen,
Hen in v verheugend' eenpaer.

Ghy hebt allen lieden,

Alsins te ghebieden,
Nae v' goedtheit reyn.
Iae t'gheheel ęerdtrycke,
Ghy in der ghelycke,
Regiert Heer alleyn.

§3

Die volckeren met soeten toone,
Dancken daer om uwen naem' goet,
Om dat t'ęerdtryck draeght vruchten schoone,
Seghent ons Heer tot ons behoet.

Die Heere seer goedigh,

Gheeft ons ouervloedigh,
Den seghen ghewis.
Dat hem dies elck vruchte,
End onsen Godt duchte,
Die almachtigh is.