De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXVI.

In desen Psalm werdt beschreuen, de goedtheit die Godt ghewonelick sijnen volcke bewyst, de welcke de sijne troostet, nae dat hy se te vooren besocht heeft. Voorder beloeft Dauid, dat hy niet ondanckbaer wil wesen, ende roept Godt aen tot een ghetuyghe sijner oprechticheit.

[p. *]

§1

SINGHT den Heer in den gantschen lande,
Met ghesangh loeft nu sijnen naem,
Pryst hem met mond' end met verstande,
Roemt sijn goedtheit alle te saem.
Spreeckt: Hoe wonderlick sijt ghy Heere,
In al v wercken groot end kleyn,
Vwe vianden beschaemt seere,
Bidden om vred' alle ghemeyn.

[p. *]

§2

Dat v dan O myn Godt ghepresen,
Die węerelt roeme met ootmoet.
V' lof moet oock ghesonghen wesen,
Alsins met stemmen klaer end soet.

Komt hier end wilt doch wel aenmercken,

Die daeden Gods des Heeren myn,
Hoe wonderlick dat oock syn wercken,
By der menschen kinderen sijn.

§3

Hy verdrooght dat groote Męer krachtigh,
Dat men droogsvoets kan gaen daer doer.
Dies wy sijn volck in liefd' eendrachtigh,
Hem seer vroylick dancken daer voor.

Sijn heerschappy sal eewigh blyuen,

Sijn ooghe die volcken aensiet:
Wie van hem wyckt sal niet beklyuen,
Maer vernedert werden tot niet.

§4

Ghy volckeren wilt v begheuen,
Om Godt te prysen bouen al.
Dat sijn naem seer hoogh' sij verheuen,
Van allen in dit ęerdsche dal.

Hy is't die ons bewaert ons leuen,

Die voor ons sorght tot ons behoedt,
Op dat wy niet vallen noch beuen,
Iae dat niet slibber' onsen voet.

§5

Ghy hebt ons doersocht Heer ghenaedigh,

[p. *]

 

Ende beproeft alle ghelyck,

 

Also men doer dat vuer ghestaedigh,

 

Dat siluer loutert van den slyck'.

 

Ghy hebt ons van den onbekenden

 

Vianden, laeten sijn gheuaen,

 

End hebt ons Heer op onsen lenden,

 

Met een groot last swaerlick belaen.

 

***

§6

Men heeft op ons hoofden gheklommen,
So men beklemt een kemeldier:
Als beesten werden wy alommen,
Ghedreuen doer water en vier.

Daer nae hebt ghy ons Heere goedigh,

Vertroost, Dies ick tot v' huys reyn,
Wil bringhen myn offranden bloedigh,
End myn beloften groot en kleyn.

§7

Myn beloften sal ick betaelen,
Die myn lippen hebben ghedaen,
Die in den noot end in myn quaelen,
Wt mynen monde sijn ghegaen.

Ick wil v Heer veel vett' offranden,

Der rammen op uwen autaer,
End der bocken met vuer verbranden;
Daer toe oock veel Runderen swaer.

§8

Ghy al die Godt vreest, weest doch stille,

[p. *]

 

Komt tot my, hoort end wilt verstaen,

 

Want te verhaelen hebb' ick wille,

 

Dat goet dat my Godt heeft ghedaen.

 

Als ick hem hebb' ghebeden klachtigh,

 

Hy heeft my haest verhoort voorwaer,

 

Dies heeft myn tongh' oorsaeck' waerachtigh,

 

Hem te louen vry openbaer.

§9

Waer't dat ick hadd' ghenomen vooren,
In myn ghemoedt eenigh onrecht,
So hadde Godt niet willen hooren,
Dat ghebedt van my sijnen knecht.

Maer ick magh met rechte wel spreken,

Dat my Godt altyt verhoort heeft,
Myn smeeken heeft hy noyt versteken,
So langh' als ick hebbe gheleeft.

§10

Gheloeft sy myn Godt vol ghenaeden,
Die myn ghebeden niet verstoott,
Die van my (met elendt belaeden)
Niet afwendt sijn goedicheit groot.