De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LX.

Dauid bekennende dat alle die ouerwinningen

[p. *]

sijner vianden van Godt hęrkommen, versekert hem dat hy tot den eynde sal onderhouden werden.

§1

HEER die ons hebt verstooten al,
End verstroyt in kruys end misual,
Die op ons toornigh gheweest sijt,
Troost ons wederom, nu ter tyt.
Ghy die d'ęerde beweeght met kracht
End die schuert, jae klieft met der macht:
Wilt haer schaed' end bruecken genesen,
Want gansch ver-

[p. *]

 

vallen is haer wesen.

§2

Ghy hebt v' volck swaerlick ghekrenckt,
Ende met tuymelwijn ghedrenckt,
So datse sijn gheuallen slecht.
Maer ghy hebt weder opgherecht,

Een teecken uwen knechten t'saem,

Die trauwlick vreesen uwen Naem,
Dat sij't hoogh' wtsteken end thoonen,
End sekerlick daer onder wonen.

§3

Op dat Heer' v ghelieft volck sy,
Van den vianden ghemaeckt vry,
So helpt ons met v' rechte handt,
Hoort my in desen aermen standt.

Maer Godt wt sijnen throon heeft my

Verhoort ende ghemaeckt seer bly.
Sichem sal noch myn erfdeel wesen,
End Suchot dat schoon dal ghepresen.
***

§4

T'gheheele landt Gilead reyn,
Sal my ghegeuen sijn alleyn,
Van Manasse t'gheheele goedt,
Sal myn wesen met ouervloedt.

[p. *]

 

In Ephraim met sijn volck al,

 

Myn hooft ick lieflick rusten sal,

 

Iuda sal oock sijn desghelycke,

 

T'voornaemste van myn Koninghrycke.

§5

Maer Moab sal sijn met oneer,
Ick en achte hem oock niet meer,
Dan een waschvat, daer in dat myn
Voeten sullen ghewasschen sijn.

Edom acht' ick met sijn volck koen,

Niet beter dan myn oude schoen.
Philistea sal met ghesangen,
End met ęerbiedingh' my ontfanghen.

§6

Wie gheleydt my van dat volck myn,
In een stadt daer ick vry sal sijn,
Die sterck is? wie sal wederom,
My bringhen in dat landt Edom?

Sult ghy dat niet doen Heer hier naer,

Ghy die ons verstroyt hier en daer,
Ghy die met onsen legher koene,
Niet ghinght also ghy pleegt te doene?

§7

Doet ons bystandt Heer in den noot,
Teghen den gheweldighen groot,
Want menschen hulp' so men nu siet,
Is in den noot veel min dan niet.

Maer Godt sal ons maeken seer sterck,

[p. *]

 

Teghen ons vianden in 't perck,

 

Hy sal vertreden ons vianden,

 

End die t'saemen bringhen ter schanden.