De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LXI.

Dauid verhaelt, dat sijn ghebedt is verhoort geweest: Ende danckt daer om Godt, versekert sijnde, dat hy in den toekommenden tydt oock sal verhoort werden.

§1

ALS ick roep' verstaet myn reden,
Myn ghebeden,
O Godt verhoort n't ghemeyn
Myn siel' met angst beswaert seere,
Tot v Heere,
Heeft haeren toevlucht alleyn.

[p. *]

§2

Op een steenrots Heer ghepresen,

Laett my wesen

Ghestelt, daer ick vry sijn sal.
Ghy sijt myn' toevlucht beuonden,

T'allen stonden,

Teghen myn vianden al.

§3

In uwen tempel seer schoone,

Is myn woone,

Altydt O Godt met ootmoedt.
Onder v' vleughelen sijnde,

Ick beuinde,

Toevlucht end beschermingh' goedt.

§4

Want ghy gheeft my Heer ghenaedigh,

End ghestaedigh,

Al myn beghęrten niet kleyn.
Want ghy laett my Heer toekomen,

Aller vromen

Erfdeel, die v vreesen reyn.

§5

Ghy sult die jaeren vermeeren,

End vereeren,

Vwes Koninghs openbaer.
So dat hy vast sal beklyuen,

Ende blyuen

Noch menigh gheslacht end jaer.

§6

Voor v oock Heer desghelycke,

Sal sijn rycke,

[p. *]

 

sekerlick end vast bestaen.

 

Dat v' waerheit end ghenaede,

 

Vroegh end spaede,

 

Dat behoede nu voort aen.

§7

So sal ick uwen lof singhen,

End voortbringhen,

End groot maeken uwen naem.
Ick sal met vliet dan betaelen,

Sonder draelen,

Myn beloften Heer' al t'saem.