De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LV.

Desen Psalm houdt in, ghebeden ende klaeghredenen van dat ghewelt dat Dauid aenghedaen is gheweest, daer hy als een boosdaeder veruolght was. Hy beghęert dat Godt hem ghenaedelick verlosse, ende die boosheit ende wreedtheit sijner vianden straffe.

§1

O HEER wilt myn ghebedt verhooren,

[p. *]

 

Keert niet van myn smeeken v' ooren,

 

Dat ick v o God, doe gestaedigh,

 

Siet my doch aen, hoort myn gewagh,

 

Want ick sucht' end doe myn geklagh,

 

Tot v schrey'ick, Weest my genaedigh.

§2

Myn haeters my dreeghen end plaeghen,
Met den boosen die my naejaeghen:
Haer ghiftigh hert' vol loose treken,
Op myn schaede nęerstigh bedenckt,
Ick ben van hen vervolght, ghekrenckt,
Haer ghemoedt is met toorn ontsteken.

§3

Myn hert' is vol angst end beuen,
Vol doodlicke vrees' is myn leuen,
Ick ben verbaest end seer verslaeghen,
Met schricken end benaudtheit groot,

[p. *]

 

Ben ick nu bedeckt in den noot,

 

Dies moet ick v Heer also klaeghen:

§4

Och of my vlueghelen toequaemen,
Als duyfkens die daer vlieghen t'saemen,
Op dat ick nu mocht wegh gheraeken,

End' haest erghens wel bevrijdt sijn:

Ick soud' vlieghen in een woestijn',
Ende daer mynen legher maeken.

§5

Ick soud' my haest versien ter zyden,
End voor desen stormwindt my vryden,
Tot dat hy waer voorby gheleden.

Maeckt Heer' oneens haer tonghen snel,

Verderft se, want van gheweldt fel,
End van onrecht sijn vol haer steden.

§6

Moetwilligh ghewelt t'allen stonden,
Is binnen haer mueren gheuonden,
Moeyt' aerbeydt end' al sulcke wercken,

Onrecht end' oock groote boosheit,

Lieghen, bedrieghen, listicheit,
Hersschen by hen, so men kan mercken.
***

§7

Waer't dat myn viandt dien ick kende,
My veruolghd' end my also schende:
Of dat die my mercklick benyden,

My benaudden, ick soudt voorwaer,

[p. *]

 

Beter lyden, of hier, of daer,

 

Voor hen my berghen, end hen myden.

§8

Maer ghy die alleyn pleeght te wesen,
Myn ghesell' end vriendt wtghelesen,
Die my waert lief end' aenghenaeme,

End wist bouen dien myn secreet,

Wy wandelden fyn met bescheet,
Iae ghinghen in Gods huys te saeme.

§9

Die doodt moets' al haestelick haelen,
Ende dat se oock leuende daelen
Ter hellen: Want onrecht en schaede,

Woent onder dese boose rott,

Maer ick aenroepe mynen Godt,
Die my beschermt doer sijn ghenaede.

§10

Des morgens vroegh voor den daeghraede,
S'middaeghs end oock des auonds spaede,
Bidd' ick Godt, end' hy sal my hooren,

End' ick sal doer hem sijn bevrijdt,

Van desen voorghestelden strijdt,
End van hen all' die my verstooren.

§11

D'onbeweghlicke Godt ghenaedigh,
Wiens ryck eewighlick blyft ghestaedigh,
Salse straffen van haeren sonden,

Want se Godt niet en vreesen gaer.

Maer sijn verhart, verstockt voorwaer,

[p. *]

 

In haer ęrghheit end loose vonden.

§12

Des schalcks handen staen met verlangen,
Om sijnen vriendt listigh te vanghen,
Teghen t'ghen' dat hy heeft ghesworen.

Sijn woorden sijn als boter soet,

Nochtans neemt hy in sijn ghemoet,
Niet dan twist end' onvrede voren.

§13

Sijn woorden sijn soet t'allen tyden,
Als oly': maer nochtans se snyden,
Als swęerden schęrp sijn se gheraeden.

Werpt v' sorgh' op Godt, so sal hy

V helpen, end niet dulden vry,
Dat ghy met onrust' werdt belaeden.

§14

Ghy sult die boose Heer' almachtigh,
In den kuyl diep werpen seer krachtigh,
Die bloetdorstighe wreede honden,

Kommen voorwaer tot der helft niet,

Haerer daeghen, also men siet:
Maer ick hop' op Godt t'allen stonden.