De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXXVII.

Op dat de vrome hen niet verwonderen, siende den voorspoedt der godtloosen, so leert hier Dauid, dat den ghenen die Godt vreesen ende lief hebben, alle dinghen ghelucken sullen, nae haere beghęerten: Ende dat die verachters Godts (hoe wel dat het schynt eenen tyt langh, dat se voorspoedelick bloeyen) noch tans eyndelick wt gheroeyt werden.

§1

QVELT v daer met niet so ghy in in dit leuen,
T'gheluck der godtloosen moet schauwen aen,

[p. *]

 

Den korten voerspoedt die hen Godt wilt geuen,

 

Misgunt hen niet: Want sy seer haest vergaen.

 

Sy moeten als dat hoy op t'veldt verdwijnen,

 

End oock ghelyck dat gras verdorren saen.

§2

Vertrawt God, laett v' goede wercken schynen,
Ghy sult dat eerdryck besitten hier naer,
End gebruycken met vrueghden vry van pynen,

In Godt sal v' blijdschap wesen eerbaer,

Hy sal v al uwes herten beghęeren,
Laeten volghen nae sijn belofte klaer.

§3

Werpt die sorgh'op god, wilt die van v węeren,
Vertrauwt op hem ende hy sal seer snel,
Wtrechten v' saeken, end' v ghenęeren.

V' vromicheit sal hy kondt maeken wel,

[p. *]

 

End openbaeren uwe dueghd ghepresen,

 

Ghelijck den middagh die klaer is end hel.

§4

Laet Godt doen, wacht op hem, wilt stille wesen,
Sijt onbeswaert, vergramt v, noch sorght niet.
Als die schalcken doer spoedt sijn hoogh' geresen.

Doet v sulcks wee, Laet vaeren sulck verdriet.

Verbindt v niet tot boosdoen wat sy kallen,
Dat ghy haeren wil niet doet, wel toe siet.

§5

Want een tempeest sal snel ouer hen vallen,
Maer die vastelick verwachten den Heer,
Die sullen eruen d'ęerdryck met hen allen,

Die boose sullen vergaen met oneer:

So dat als haer stadt gesocht werdt nae desen,
Daer van en sal gheuonden sijn niet meer.
***

§6

Die vrome sullen een landt wt gelesen
Eruen, end niemant benauwen aldaer,
Se werden verheught, verquickt, jae genesen.

Die boose soecken, het is openbaer,

Den vromen met angst end noot te belaeden,
End byten de tanden t'saemen eenpaer.

§7

Middeler tyt so bespott Godt die quaeden,
Want hy seer klaerlick siet ende verstaet,
Dat die stond komt sijns vals end sijner schaeden.

[p. *]

 

Se trecken haer sweerden seer obstinaet,

 

End spannen haer boghen sonder vertzaegen,

 

Om den vromen te schieten daer hy gaet.

§8

Maer haer eyghen swęerdt sal hen swaerlick plaeghen,
Want haer hert' sal daermede sijn doerwondt,
Haer boghen werden tot stucken geslaegen.

Dat kleyn goet des vromen is t'aller stondt,

Duysent mael beter dan t'goed ouervloedigh,
Des boosen is, die grootsch is in den grondt.

§9

Die sterckte des boosen menschens hooghmoedigh,
Werdt gebroken: Maer Godt doer sijne kracht,
Sal sijn der vromer onderhoudingh'goedigh.

De Heere neemt altyt vaderlick acht,

Op der vromen leuen die hem behaegen,
Haer erfgoet blyft eewigh dagh ende nacht.

§10

Se werden niet beschaemt tot gheenen daeghen,
In dieren tydt, Maerse werden gheuoedt,
Met broodt als die ander van honger klaegen,

Maer die boose verghaen gantsch in kleynmoedt,

Die Godt niet lieuen, verdwynen end faelen,
Gelyck die roock, end als die haegel doet.

[p. *]

PAVSE.

§11

Haer handt ontleent stedes sonder betaelen,
Maer die vrome hebben ghenoegh altyt,,
Om in liefden den naesten te onthaelen.

Godt maeckt sijn geseghende seer verblijdt,

Hy sal hen een vruchtbaer ęerdryck bereyden,
Maer die vervloeckte hy te gronde smijt.

§12

Den vromen sal hy in sijnen wegh leyden,
End in sijnen padt die engh' is end smal,
Sal hy hem sijn jonst' ryckelick wt breyden.

Doch so hy onuersiens komt tot den val,

Hy sal dan niet tot stucken sijn geslaeghen,
Want Gods handt hem wel onderhouden sal.

§13

Ick was eens jongh end ben nu oudt van daeghen,
Doch ick sagh den vromen verlaeten noyt,
Noch sijn kindren bedelen ofte klaeghen:

Maer hy deeld' wt den armen seer beroyt,

Ende leende: Dies sal sijn saedt verkoren,
Ghesegent sijn, waer dat het sy verstroyt.

§14

Vliedt dan dat quaet, t'goede hebt altyt voren,
So sult ghy blyuen in der eewicheit,
Doer Gods goetheit: Hy laett doch niet verloren,

Die goede, want hy lieft de vromicheit.

Hy bewaert die, se sullen oock steedts blyuen

[p. *]

 

Hy verderft se, die doen ongherechtheit.

 

***

§15

De vrome sullen groote vrueghd bedryuen,
End besitten d'ęerde met haere vrucht,
Se sullen met haer woningh' vast beklyuen.

Des vromen mond leert niet dan eer' end tucht,

Sijn tonghe sal niet dan wysheit verkonden,
End dat goedt is, end van een goet gherucht.

§16

Want Gods Wet is in sijn herte beuonden,
Daerom sal niet struyckelen sijnen voet,
Waer dat hy oock gaet tot eenigen stonden.

T'is wel waer dat de boose met hooghmoet:

Den vromen bespiedt end soeckt te doen steruen,
Hy loert op hem ghelyck een wolf verwoedt.

§17

Maer God sal hem sulcks niet laeten verweruen,
Dat hy den vromen benauwe met kracht,
Noch dat hy hem met schyn des rechts verderue.

Dies wacht op God, end wandelt met aendacht

In sijn Wet: Hy sal v in t'goed landt stellen,
Ghy sult sien vergaen die boose vol pracht.

§18

Ick sagh dat de boose met sijn ghesellen,
Seer was gevreest, ick sagh hem hoogh opgaen,
Als een Laurier vol tacken niet om tellen,

Maer komende daer ick hem voor sagh staen,

So en was hy daer gantsch niet meer te vinden,

[p. *]

 

Maer hy end sijn plaets waeren gantsch vergaen.

§19

Wacht v voor schaede, wilt v onderwinden
Wel te doen, want die hebben tot loon reyn,
Rust end stilheit, als des Heeren beminden.

Maer die boosdaeders sullen groot end kleyn,

Vergaen, dat sal haer betaelinge wesen,
Met haeren naekommers alle gemeyn.

§20

Onse Godt is die salighheit gepresen,
Der vromen die oock altyt wesen sal,
Haer sterckt' als t'cruys groot sal sijn opgeresen.

Hy sal hen verlossen in sulcken val,

Verlossende sal hy die oock genesen,
Want op hem hebben se betrauwet al.