De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXXVI.

Dauid verwondert hem ouer de groote goedichheit Gods, der welcker ooc die godloose deelachtigh werden: Maer insonderheit geuoelen dit, Gods wtuerkorenen. Hy biddet Godt dat hy dese sijne ghenaede voortaen bewyse, ouer den ghenen die hem kennen; ende dat hy die vrome bewaere, voor t'ghewelt der boosen, van welcker val hy hier propheteert.

[p. *]

§1

DES boosdoenders wille seer quaedt,
Ghetuyght sekerlick met der daedt,
Dat hy niet vreest den Heere:
Want hy hem in't boose behaeght,
T'welck hy noch haetet noch beklaeght,
Maer spott die vrome seere.
Seer schaedlick is die leere sijn,
Vol van lueghen ende venyn,
End' hy laett hem niet leeren,
Des nachts dynckt

[p. *]

 

hy niet dan schalckheit,

 

Hy wilt blyuen in der der boosheit,

 

End van gheen quaet hem keeren.

§2

Heer v goedheit end v' Woort waer,
Tot der lucht end den hemel klaer,
Hen strecken nae ons wenschen.
V' oordeel vast als een bergh staet,
V' recht diep als een afgront gaet,
Ghy behoedt vee end menschen.

Hoe groot is v goetheit eenpaer,

Hen die onder v vleughlen haer,
Te begheuen ghedincken:
Haer beghęert vervult ghy met goedt,
End aen uwer wellusten vloedt,
Voert ghy die dat se drincken.

§3

In v is des leuens fonteyn,
End' v' klaerheit gheeft ons alleyn,
Licht end verstandt om mercken:
Ouer die herten onbevleckt,

[p. *]

 

V' goedicheit O Heere streckt,

 

Die steedts schynt in v'wercken.

 

Dat my de voet des menschen wreedt,

 

Niet en vertred' end my gheen leedt

 

En doe, noch slae midts desen.

 

Hoe die boose vergaen doch siet,

 

Se blyuen in eewigh verdriet,

 

Sonder verlost te wesen.