De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXXIII.

Dit is een schoon lofsangh, daermede dat Dauid in't beginsel alle menschen verweckt, om Godt almachtigh te louen: Daernae verklaert hy, hoe dat het al vol sy van Godes goetheit. Hy vertelt sijn wonderen, ende vermaent de Princen, dat se op haer sterckheit niet en vertrauwen. Want Godt helpt die, die hem vreesen. Eyndelick beghęert hy die goedtheidt Godes.

§1

WEEST nu verhueght al ghy oprechten,
In Godt den Heer' v al verblydt.
Dat lof in

[p. *]

 

den mond sijner knechten,

 

Is heerlick end schoon t'aller tyt,

 

Met harpen vol snaeren,

 

Wilt nu openbaeren,

 

Sijnen prys end eer',

 

Dat Psalters end kelen,

 

Nu singhen end spelen,

 

Onsen Godt end Heer'.

§2

Singht den Heeren sijnde met vrueghden,
Nieuw' lofsangen lieflick en soet.
Op den Psalter sijn lof, sijn deughden,
Spelet, end maeckt ghenoechte goet.

Want t'beuel des Heeren,

Dat hy ons wil leeren,
Is recht end' eerbaer.

[p. *]

 

Sijn woorden end wercken,

 

Sijn so men kan mercken,

 

Seker end gantsch waer.

§3

Hy bemindt seer tot allen tyden,
Dat recht end die gherechticheit.
D' ęerd' is oock vol aen alle zyden,
Van sijn groote barmherticheit.

Godt doer t'woort ghepresen,

Schiep, also wy lesen,
Dat hemelsche pleyn.
Doer sijnen geest krachtigh,
Maeckte hy waerachtigh,
S'hemels krachten reyn.
***

§4

Godt vergaederd' in't Męer te saemen,
Als in een vat dat water al,
Hy bewaerde dat seer bequaeme
In't afgrondische diepe dal.

Dies moet nu elck vruchten,

Godt vreesen end duchten,
Die't al maeckt wt niet.
Dat een jeghelicke,
Godt in krachten rycke,
Vrees' als hy dit siet.

§5

Want al wat de Heer' heeft gesproken,

[p. *]

 

Is haestelick gheweest ghedaen.

 

Sijn ghebodt heeft niemant gebroken,

 

Maer t'is geschiet van stonden aen.

 

Der heyden raetslaeghen,

 

Die hem niet behaeghen,

 

Hy seer haest verstoort.

 

Der volcken ghedachten,

 

End oock al haer krachten,

 

Verwerpt hy nu voort.

§6

Maer die voorsichticheit des Heeren,
Doet sijn voornemen vast bestaen,
Dat hy eens besluyt t'sijner eeren
Sal sonder hinderingh' voortgaen.

Wel saeligh moet wesen,

T'volck dat Godt met desen,
Houdt voor sijnen Heer',
Wel saeligh al voren,
Sijnse die verkoren
Sijn, tot Godes eer.

PAVSE.

§7

Godt siet nederwaerts vroegh end spaede,
Wt den hemel in die węerelt groot,
Die menschen all' slaet hy wel gaede,
Se sijn al voor sijn ooghen bloot.

Godt wt sijnen throone,

[p. *]

 

Die vast' is end schoone,

 

Met vlijt' oock acht heeft,

 

Op den mensch' elendigh,

 

End wat hier behendigh,

 

Hem beweeght end leeft.

§8

Want God doer sijn kracht hoogh' verheuen,
Maeckte des menschen hert' alleyn,
Dies weet hy allerbest daer neuen,
Dat sijn wercken gaer sijn onreyn.

Krijghsknechten met hoopen,

In stormen end loopen,
Konnen doer haer macht,
Koningen noch Helden,
Helpen in den velden,
Doer haer stercke kracht.

§9

Hy dwaelt seer die daer meynt te wesen,
Beschermt doer sijn pęerdt sterck end groot.
Doer sijn kracht werdt niemant genesen,
Noch geholpen wt strydt of noot.

Maer Godt wilt bewaeren,

Alle sijn dienaeren,
Die hem vruchten vroedt.
End die in't benauwen,
Op hem vast betrauwen,
End op sijn Woort goet.
***

[p. *]

§10

Hy sal wel bevryden haer leuen,
Als hen die doodt sal doen geweldt.
End sal hen oock haer spyse geuen,
Als se met honger sijn gequelt.

Dat ons hert' hem pryse,

End' eere bewyse,
Met hoop' onbesorght.
Op hem wy ons gronden,
Hy is t'allen stonden,
Onse schildt en borght.

§11

In hem sullen wy ons verheughen,
Van herten nae sijn Godtlick Woort.
Want wy op sijn kracht end vermueghen,
Alleyn staen, also dat behoort.

O myn Godt almachtigh,

Maeckt ons doch deelachtigh.
Vwer goedicheit.
Want wy op v rusten,
End hopen met lusten,
In der eewicheit.