De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXX.

Dauid danckt God dat hy hem getrocken heeft wt den wegh des doodts, ende vermaent alle geloouigen, datse desgelycken doen, ende wt sijn exempel leeren verstaen, dat Godts barmhertiheidt teghen sijn kinderen, sijne straffheit verre te bouen gaet. Daernae keert hy hem tot het gebedt, ende beloeft dat hy Godts prys ende lof eewighlick singen sal.

Dese Psalm is bequaem, om Godt te louen den ghenen die wt dat verborghen verlost sijn.

§1

NAE dat ghy Heer my hebt bevrijdt,
End

[p. *]

 

dat ghy oock nemmermeer lijdt,

 

Dat myn vianden hebben vry,

 

Oorsaeck om te spotten met my.

 

Den prys die ghy hierom sijt węrdigh,

 

Te singen wil ick sijn volvęrdigh.

§2

Als ick v heb' gheroepen aen,
Gesondtheit heb' ick Heer ontfaen.
Ick was ter hellen ghedaelt schier,
Als ghy my wt trockt goedertier.
T'leuen hebt ghy my willen spaeren,
Daer ick in t graf was afgheuaeren.

§3

Ghy al die sijn goedtheit bekent,
Verbreydt sijn eer, maeckt sonder eyndt
Heerlick sijnen naem, nae sijn Woort.
Godt is nemmermeer so verstoert,

[p. *]

 

Of sijnen toorn, die elck doet schricken,

 

En vergaet gantsch seer haestelicken.

§4

Maer sijne ghenaed' end goedicheit,
Doer ons gantsch leuen hy wtspreydt.
Daerom het oock dickwils gheschiet,
Dat wy t'sauonds hebben verdriet,
Maer als den dagh is opghestanden,
Komt ons oorsaeck' van vrueghd voor handen.
***

§5

Als't my al nae mynen lust ghingh',
By my te spreeken ick aenuingh':
Ick ben nu seker wel versorght,
Want v goedtheit was mynen borcht.
V kracht onderhielt my Heer goedigh,
Ghy ghaeft my alles ouervloedigh.

§6

Maer als ghy hebt v aensicht haest,
Afghewendt, myn hert wiert verbaest:
Dan riep ick tot den Heere goet,
End sprack tot hem in groot ootmoet:
Heer, wat nut sult ghy doch ontfangen,
Als myn leuen sal sijn vergangen?

§7

Als ick tot stof ben gemaeckt Heer,
Sal ick dan voorderen v' eer?
Of verbreeden v waerheit klaer?
Verhoort my doch in dit geuaer,

[p. *]

 

Wilt my nae v' goetheit aenmercken,

 

Sijt myn bewaerder, wilt my stercken.

§8

Ghy hebt myn benaudtheit verkeert
In vrueghd, end hebt den sack gheweert
Des drucks, end my met vrueghd bekleydt.
Dies sal met lofsangh sijn verbreydt,
Doer my uwen lof end' v' krachten,
Die bestaen in allen gheslachten.