De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXVIII.

De Prophete seer benauwt sijnde, doer dien dat hy Godt van den Godloosen sach onteeren, Beghęert van hen ontslaegen te wesen, Ende hy roept Godt aen teghen den seluen. Daernae versekert hy hem seluen, dat hem Godt verhoort, den welcken hy alle die gheloouigen hertelicken beueelt.

§1

O HEER ghy sijt myn sterckte machtigh,
Tot v is't dat ick bidde klachtigh,
Swyght niet stil, O myn Godt ghepresen,
Of anders so moet ik nu wesen,
Eenen men-

[p. *]

 

sche gantschlick ghelyck,

 

Die men begraeft in dat eerdrijck.

§2

Wilt Heer verhooren al myn klaegen,
Als ick schreye sijnde verslaegen,
In v heyligh huys vol met eere,
Laet my met hen niet een sijn Heere,
Die nergent in blijdschap ontfaen,
Dan in dat quaedt dat se begaen.

§3

Se spreken van vred' aller weghen,
Doch haer hert' is tot quaedt geneghen.
Wilt hen nae haer verdiensten gheuen,
End nae haer meyningen daer neuen.
Maeckt dat se ouerkommen snel,
Den loon haerer boosdaeden fel.

§4

Om dat haer herten niet bemercken,
Vwe heerlicke wonderwercken,
End die kennisse gantsch niet achten,
Vwer daeden (Heer) vol van krachten,
Se werden verworpen voort aen,

[p. *]

 

Sonder naemals meer op te staen.

§5

Geloeft sy Godt die myn gebeden,
Verhoort heeft nae syne goetheden,
Godt is myn schildt, end borcht krachtigh,
Van hem kompt myn hulpe waerachtigh.
Dies moet myn hert' wesen verblijdt,
End myn mondt hem singen altijdt.

§6

Hy geeft myn volck kracht om te strijden,
Synen Koningh hy t'allen tijden
Bewaert: Dies laet t'volck uwer eruen,
Vwen seghen O Heer verweruen,
Wilt dat bringen ter heerlickheit,
End voeden in der eewicheit.