De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXVII.

Dauid verlost sijnde wt groote geuaerlickheit, is versekert van Gods goedheit: Den welcken hy biddet hem verklaerende sijnen grooten noot, ende is versekert dat hy verhoort werdt.

Dese Psalm is seer bequaeme, hen die Godt wt den handen der tyrannen verlost, ende tot sijner Ghemeynten gebracht heeft.

§1

GODT is myn licht t'welck my leydt in sijn wegen,
End myn heyl, Voor wien sal ick sijn be-

[p. *]

 

vreest?

 

Hy is myns leuenskracht tot my gheneghen,

 

Voor wien sal ick schricken in dit tempeest?

 

Als my die boose deden ouerloop,

 

Ende sochten my te verslinden gaer,

 

Ick sach dan myn vianden in geuaer,

 

Struyckelen end vallen al ouerhoop.

§2

Als waert dat my veel hęerkrackten omvinghen,
So sal doch (Heere) myn hert' hem vręesen niet.

[p. *]

 

Komme die wil, om my nu te bespringen,

 

Ick stae vast op Godt in al myn verdriet.

 

Een dingh heb ick beghęrt, end tot den endt,

 

Sal ick't oock beghęeren (Heer) met ootmoet,

 

Dat ick in v huys daer ghy sijt bekent,

 

Myn leuen langh blyue tot myn behoedt.

§3

Op dat ick daer magh mercken end' aenschauwen,
(Heere) uwes huys seer schoone heerlickheit.
End den tempel vry sijnde van benauwen,
Wel magh alsins doorsien met vroylickheit.

Want als ick sal wesen beswaert met noot,

Ick sal daer verborgen sijn t'aller tydt,
End in een heymelick oort sijn bevrydt,
End daernae verhooght sijn in eeren groot.
***

§4

Godt doet my gaen met den hoofd' opgeheuen,
Vrymoedigh onder myn vianden al,
Dies wil ick hem lof prys end eere gheuen,
Met sangh' in sijn huys ick hem louen sal.

Als ick v Heer bidde, my doch verhoort,

Wilt myn beghęert' genaedelick verstaen,
In den noot wilt myn klachten nemen aen,
End sijt my ontfermhertigh nae v Woort.

[p. *]

§5

Myn hert' heeft Heer gevoelt in alle hoecken,
V Woort, d'welck my inwendigh aldus leert:
Benęerstight v om myn aenschijn te soecken.
Ghy siet dat ick't gesocht hebb' end gheeert.

Keert doch van my niet Heer v aenschyn reyn,

In uwen toorn verstoott niet uwen knecht,
Ghy sijt Heer myn helper trauw' end' oprecht,
Verlaet my niet Godt myn Heylandt alleyn.

§6

Vader end Moeder hebben my verlaeten,
Maer Godt bewaert my als een kindt seer teer,
Ick ben seer benauwt doer hen die my haeten,
Dies leert my ingaen den rechten wegh Heer,

Al myn vianden soecken myn verdriet,

Valsche tuyghen staen op, der welcker mondt,
Niet dan onrecht en spreeckt tot aller stondt,
Dies en gheeft my in haeren handen niet.

§7

Hadt ghy my dien troost niet laeten verweruen,
Dat ick noch in dit leuen soud' ontfaen,
T'gebruyck uwer goederen voor myn steruen,
Ick waer' onder den last des drucks vergaen.

Daer om langhmoedighlick den Heer verwacht,

Sijt altijt wel getroost end' onuertzaeght,

[p. *]

 

Godt sal endtlick helpen v die nu klaeght,

 

Verbeydt den Heer', op sijn toekomst' hebt acht.