De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XXII.

Dit is een Prophetie van IESV Christo, daer in dat Dauid eerst beschrijft, die groote ver-

[p. *]

nederinge Christi: Daer nae sijn verhooginge ende sijn Koninghryck, D'welcke hem tot den eynde der węerelt wtbreyden, ende oock eewelick bestaen ende blyuen sal.

§1

WAER om verlaet ghy my myn God myn Heer?
Verr' is v hulp', doch ben ick benauwt seer,
Verr' hebt ghy myn klachten versteken,
Die my wtbreken.
Des daeghs aenroep' ick v wt s'herten gronde,
Nochtans antwoort ghy my tot geener stonde,
Ende des nachts laet ick niet

[p. *]

 

af van klaeghen,

 

Seer verslaeghen.

§2

Doch Heer ghy sijt die heyligh' euen wel,
Die daer woent onder v volck Israel,
Daer ghy wilt dat hem steedts vermeere,

V' prijs end eere.

Ons Vaders hebben op v vast gebauwet,

Iae op v alleyn hebben se vertrauwet,
Die haer banden geweldigh hebt ontbonden,

T'allen stonden.

§3

Biddende waeren sy van druck bevrijdt,
Sy hoepten op v goetheit t'aller tijdt,
End ghy beweest hen vroegh end staede,

Vwe ghenaede.

Maer ick ben een worm, end gheen mensch' in krachten,

Een yders spot, want se my al verachten,
My tot een spreeckwoort sy te maeken plegen,

Aller weghen.

***

§4

Een yder siet hoe dat ghy my Heer slaet,
Hy bespott my, end belacht my met smaet,
Verachtende steken se den mondt op,

End schudden den kop.

[p. *]

 

Dan sprekense, Hy staet tot allen tyden,

 

Gantsch op synen Godt, dien hy bidt in't lyden,

 

Dat hy hem help', ist dat hy hem beminnet,

 

End versinnet.

§5

Doch hebt ghy my wt myns moeders lichaem
Ghebracht, end hulpe bewesen bequaem,
Van myns moeders borst ghy my steets bystaet,

Godt myn toeuerlaet.

Iae dat meer is, so haest ick was geboren,

Hebt ghy my ontfangen ende verkoren,
Ende ghetoont dat ghy myn Godt wilt wesen,

Hoogh gepresen.

§6

Daerom van my so verr' doch niet en wyckt,
Den moet ontualt my, end t'hert' my beswyckt,
End daer is niemant, die my geeft die handt

Hulpe noch bystandt.

Veel stercke stieren my als nu omringen,

Die Ossen vet wt Basan my bespringen,
Om my te verstricken sy vlijt anwenden,

My te schenden.

§7

Se syn als een Leeuw die verscheurt seer strangh,
Die loert om te roouen een schaepken kranck,
Sy ontdoen haer kelen wijdt en breedt,

Schricklick end wreedt.

[p. *]

 

End'als water vloeyen wegh myne krachten,

 

Myn leuen is ontstelt, end doer myn klachten

 

Smelt myn hert' als was, Ooc vergaet myn leuen,

 

Met swaer beuen.

 

PAVSE.

§8

Als een potscherf is verdrooght al myn macht,
Aen t'ghehemelte kleeft myn tongh' versmacht,
Ghy hebt my gemaeckt vol onwęerden,

Als t'slyck der eerden.

Want honden omringen my end' genaeken,

Die boosdoenders hen teghen my opmaeken,
Om myn handen end voeten te doersteken,

Iae tebreken.

§9

Myn beenen kan ick tellen groot end kleyn,
D'welck siende die boose menschen onreyn,
Syn verblijdt end bespotten (Heere)

My also seere.

Myn kleedt is van nu stuckwys wt gegeuen,

Mynen rock is oock gestelt daer beneuen,
Op dat se t'lot daerouer werpen prachtigh,

T'saem eendrachtigh.

§10

Dies wilt Heer van my nu niet verre gaen,
Maer goedighlick wilt my O Godt bystaen,
Haest v, ghy sijt end anders gheene,

Myn kracht alleene.

[p. *]

 

Verlost myn siel van t'swęert myner vianden,

 

Die my soocken te kryghen in den handen,

 

End my gheerne wreedlick hadden verslonden,

 

Ghelyck honden.

§11

Helpt doch wt de mule der Leeuwen fel,
Myn siel beangst, ende versterckt die wel
Teghen d'eenhoornen, die hen stellen

Om my te quellen.

***

So sal ick mynen broederen verkonden

Vwen Naem, End sal daer toe ooc vermonden
In't openbaer midden in uwer Kercken,

Vwe wercken.

§12

Ick sal seggen: Ghy al die den Heere vreest,
Belijdt hem, end ghy kindren Iacobs meest,
Prijst sijn goedtheit, hem ende niemant el,

Vreese Israel.

Want hy heeft sijn aensicht niet willen wenden,

Van t'gebedt des menschens in sijn elenden,
Maer wil sijn stem hem laeten komen vooren,

Tot sijn ooren.

§13

So sal uwen lof doer my sijn verhaelt,
In v' Ghemeynte sal wesen betaelt,
Myn beloeft' onder t'volck ootmoedigh,

Dat v vreest goedigh.

[p. *]

 

Daer sullen die arme versaedight wesen,

 

Van dien die v soecken werdt ghy ghepresen,

 

Ghy vrome sult eewigh (sijnde verheuen)

 

In vreughd leuen.

§14

Dit bedenckende sullen sijn bekeert
Die volcken, End van hen werdt ghy gheeert,
Ende gedient met knyen gebogen,

Voor uwen ooghen.

Want se sullen weten dat v dat rycke

Alleyn behoort, Want ghy hebt gheen gelycke,
End dat ghy ouer die volcken met eere

Sijt een Heere.

§15

Se sullen Heer, v eer' aendoen seer groot,
Die versaedt sijn, Oock die des honghers noot
Lijden, die sullen v Heer prysen,

End eer' bewysen.

Daer sal hem haer saedt gantschelick begeuen,

Tot uwen dienst, se sullen Heer verheuen,
Van kindts kindren altyt wesen gedachtigh,

Vws Naems krachtigh.

§16

Wt hen dal altyt jemandt komen voort,
Om de naekommers te leeren v Woort,
End die goedicheit hoogh' gepresen,

Van v bewesen.