De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm XXIII.

Dauid singht van sijnen voorspoedt, ende versekert hem seluen, met een seer sterck ghelooue, dat Godt (van den welcken hy dien voorspoedt heeft) hem den seluen gestaedelick sal laeten byblyuen.

§1

MYN Godt voedt my als myn hęerder ghepresen,
Dies sal ick geenes dinghs behoeflick wesen.
In t'groene gras seer lieflick hy my weydet,
End' aen dat soet' water hy my geleydet,
Hy verquickt myn siel die seer is ver-

[p. *]

 

sleghen,

 

Om sijns naems wil, leydt hy my in sijn weghen.

§2

Als waert schoon dat ick in't dal des doods ghinge,
Ende dat my des doods schaduw' omuinghe,
Ick vreese niet, ghy sijt by my ghestaedigh,
End ghy troost my met uwen staf ghenaedigh,
Ghy maeckt ryck met goeden seer veelerhanden,
Myn taefel voor d'oogen myner vianden.

§3

Ghy salft myn hooft, met rieckend' oly' goedigh,
End schenckt my den beker vol ouervloedigh,
Ghy sult doen dat uwe gunst o Heer krachtigh,
Myn leuen langh, by my steeds blijft eendrachtigh
So dat ick hop' eewighlick vast te wonen,
In Godes huys d'welck niet is om verschonen.