De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XIIII.

Dauid klaeght, dat het ouer al vol sij der ongeloouigen ende Heydenen, Hy beschrijft haer valsche meyninghe, beghęert ende voorseyt haeren val, ende oock die verlossinghe des volcks Godes, d'welck se verslinden ende benauwen.

§1

DIE dwaes die spreeckt in sijn herte seer quaet,

[p. *]

 

Daer is gheen Godt: end hy verwoest met desen,

 

Syn leuen gantsch doer sijn grouwelick wesen,

 

Daer is niet een die met t'woort of die daedt,

 

Wat goets begaet

§2

Godt des hemels die węerelt ouersiet,
End bemerckt die menschen in den lande,
Of daer een is, die met goeden verstande,
Om Gods goetheit te soecken in verdriet,

Hem doch bevliet.

§3

Alles gemerckt, hy vindt dats' in't gemeen,
Al afwycken end gaen op boose weghen,
Sy sijn groulick jae tot quaet gantsch genegen,
Die wat goets werckt, en is onder hen gheen,

Iae niet tot een.

[p. *]

§4

Syn dan die boose so dwaes al te saem,
Dat se niet dan quaet doen sonder afkeeren,
Die myn arm volck als dat broot gantsch verteeren,
End sijn om t'aenroepen des Heeren naem,

Seer onbequaem.

§5

Sy sullen hen verwonderen voorwaer,
Als se haest beangst sijnde sullen beuen,
Want God wiens goetheit seer hoogh is verheuen,
Is met den vromen die hem voor end naer,

Liefheeft eenpaer.

§6

Ghy mensch' ongeluckigh, dit doch verstaet,
Ghy die bespott t'voornemen van den vromen:
D'welck Godt in sijn hert' goedighlick laett komen,
Die alleen is des vromen toeuerlaet,

Dien ghy versmaet.

§7

Och dat die hulp' ouer Israel Heer,
Quaem wt Zion, end dat Godt wt t'verlangen,
Wilde verlossen sijn arm volck geuangen,
Israel end Iacob souden in eer,

Verblijdt sijn seer.