De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XIII.

Dauid nae dien hy veelmals het veldt verloren heeft, beklaeght dat Godt met synen bystand

[p. *]

so lange wt blyft, Daer nae bidt hy, dat hy hem ouerwinninghe sijner vianden gheuen wille, Op dat hy hem verblyden magh.

§1

HOE langh hebt ghy besloten Heer,
my te vergheten also seer?
Salt altyt sijn end nemmeer enden?
Wilt ghy v van my eewigh wenden,
Die benauwt ben so langhs so meer?

§2

Hoe langh sal noch dat herte myn,
Vol van angst end van smerte sijn?
End daer toe vol sorgen met desen?
Hoe langh' sal myn viandt noch wesen,
Myn verwinner tot myner pyn?

§3

Aensiet my Godt, ghy sijt myn kracht,
Troost myn hert', d'welck v doet sijn klacht,

[p. *]

 

Wilt myn duyster oogen verklaeren,

 

Dat ick in den slaep niet moet vaeren

 

Des doodts, end daer blyuen versmacht.

§4

Op dat hy die my sterck beuecht,
Niet seggh', hy is neder geleght,
End dat die vrueghd myner vianden,
Niet dobbel werde t'myner schanden,
Siende den val van uwen knecht.

§5

Op v Heer staet myn hop' alleyn,
Neemt wegh myn cruys end noot niet kleyn,
Wilt my uwe vrueghd wederbringen,
So sal ick v louen met singen,
Voor v weldaeden in't gemeyn.