De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm X.

Dese Psalm is een Gebedt teghen den verkeerden, boosachtighen ende listigen menschen, die met bedrogh ende gheweld die vrome arme menschen benauwen, Hy beschrijft ooc die listen ende den hooghmoet, daermet die boose omgaen, etc.

§1

HOE komt dat ghy Heer wyckt van ons so wijt?
Ende bedeckt v aengesicht so gaer?
Verberght ghy v om ons tot aller tijt,
Te vergeten? ooc

[p. *]

 

in den noot so swaer?

 

In hooghmoet branden die boose voorwaer,

 

Sy plaegen den armen man seer misspresen,

 

Laet s'in haer listen self geuangen wesen.

§2

Want die boose beroemt hem met hooghmoedt,
Dat hy sal hebben synen lust met een,
Den ghierigen, die daer versamelt t'goedt,
Hy seer pryst: end lastert Godt in't gemeen.

Stautlick veracht hy hem by groot end kleen,

Die hooftsomm' is aller sijner ghedachten,
Dat Godt niet is: dien hy so derf verachten.

§3

Al wat hy doet streckt hem stedes tot quaet,
Vwe gerichten en bedenckt hy niet.

[p. *]

 

Met sijn viandt hy vermeten omgaet,

 

End meynt dien om te werpen als een riet.

 

In sijn herte spreeckt hy en denckt met vliet,

 

Niemant en kan my krancken noch beschaeden,

 

Nemmermeer sal ick met noodt sijn belaeden.

§4

Met vloecken valschheit end bedrogh seer groot,
Is synen boosen mond vol t'aller tyt,
Syn tonge maeckt moeyt' aerbeyt ende noot,
In schaeden swaer te doen hy hem verblydt.

Als een moorder op t' veldt loert hy vol nijdt,

Om heymelick den vromen te verworgen,
Hy bespiedt oock den armen in't verborgen.
***

§5

Hy loert heymelick gelyck een Leeuw fel
In den kuyl doet, die op een schaepken wacht,
Om te vangen end te verworgen snel,
Den vromen, dien hy heeft in't strick gebracht.

Geueynsdelick houdt hy hem dagh end nacht,

Maer met dien schyn druckt hy sonder ontfaermen
Ende verderft met groot gewelt veel aermen.

§6

Bouendien spreeckt hy in t'hert' seer onvroet,
Dat Godt op des dingen gheen achtingh heeft,
Maer dat hy sijn oogen gantschlick toe doet,
Iae dat hy hier van gheen kennisse heeft,

Staet op Heer, verheft v, toont dat ghy leeft,

Siet toch hier in Heer, ende wilt niet vergeten,

[p. *]

 

Hen die in anxt end elend sijn geseten.

§7

Waerom werdt Godt van den boosen vol pracht,
Gelastert? die daer spreeckt in't herte blendt,
Dat ghy op sijn doen gantschelick niet acht,
Daer ghy't doch siet, het is v al bekent.

Tot den handel der aermen ghy v wendt,

Daerom staen sy op v tot allen stonden,
Die een helper der weeskens sijt beuonden.

§8

Breeckt die kracht end den arm vol van gewelt,
Der godtloosen, ende besoeckt seer haest
Haer boosheit, end hen die voor oogen stelt,
Op dat se vergaen end werden verbaest.

Dan sult ghy Heer (of schoon die boose raest)

Herschen als Koningh, end wt uwen landen
Werden geroeyt al die schalcken met schanden.

§9

Ghy sult O Heer hooren genaedelick,
Vwes volcks stem, dat in elendt verflauwt,
End verstercken met troost gestaedelick,
Hoort doch t'gebedt des volcks dat v vertrauwt.

Den weduwen end weesen seer benauwt

Doet recht, dat die boose hen niet en quellen,
End daer tegen hen nu voort niet meer stellen.