De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm IX.

Dit is een lof Psalm, daer in Dauid den Heere danckt van een seker ouerwinninghe sijner vianden, daer in dat een syner voornaemsten vianden starf, de welcke (nae sommiger achten) Goliath gheweest is. Daernae loeft hy Gods gerechticheit, die dat leedt syner Kinderen wreeckt ter bequaemer tydt.

§1

HEER ick wil v wt s'herten grondt,
Prysen end ouer al doen condt,
V' wonderen in alle wycken,
Die niet en sijn om vergelijcken.

[p. *]

§2

In v wil ick wesen verblydt,
Dat is myn vrueghd tot deser tydt,
Vwen naem schoon wil ick oock prysen,
End v met lofsangh eer' bewysen.

§3

Om dat doer uwe groote macht,
Myn viandt wyckt end vliedt met kracht,
End dat hy neder light geslagen,
Doer v aenschijn swaer om verdraegen.

§4

Ghy sijt so goet in desen stand,
Dat ghy myn saeck neemt by der hand,
Ghy sitt tot myn hulpe volueerdigh,
Op den stoel als Rechter rechtueerdigh.

§5

Myn vianden hebt ghy verdaen,
End die boos' al haest doen vergaen,
Ghy hebt haer gedachtenis prachtigh,
Te niet gedaen doer v hand krachtigh.
***

§6

Wel aen ghy loos mensch wel bekent,
Hebt ghy v voornemen voleyndt?
End vernielt ons steden verheuen?
Is haeren naem gantsch t'onder bleuen?

§7

Och neen: want Godt met grooter kracht,
Die eewigh herschet hoogh geacht,
Is op den stoel soo't heeft gebleken,
Geseten, om t'recht wt te spreken.

[p. *]

§8

Daer sal hy rechten met bescheydt,
D' eerdryck dat hier beneden leydt,
Wegende die saecken met reden,
Van alle menschen hier beneden.

§9

Daer werdt Godt die toevlucht alleyn,
Des armen die men acht seer kleyn,
Iae sijn toevlucht die hem in't lyden,
Sal verquicken end doen verblyden.

§10

Dies sy, dien ghy Heer v maeckt condt,
Sullen op v vast staen ghegrondt,
Want die tot v gaen (Heer gepresen)
Sullen hier niet verlaeten wesen.

PAVSE.

§11

Loeft nu met lofsangen seer klaer
Godt die tot Zion woent eenpaer,
Vertelt sijn groote wonderwercken,
Maeckt dats' alle menschen bemercken

§12

Hy gedenckt aen der vromen bloet,
End wreeckt dat met een gram ghemoet.
Dat geschrey wil hy niet verachten,
Der benaudder, noch oock haer klachten.

§13

Heer ghy die myn Godt sijt in noot,
Siet aen myn kruys end lyden groot,
Dat myn vianden my opdringen,
Wt den wegh des doods wilt my bringen.

[p. *]

§14

Dat ick midden in v gemeyn,
Vwen lof singh' end anders gheyn,
Synde verblydt end oock ghedachtigh,
Dat ghy my verlost hebt waerachtigh.

§15

Die boose sijn haestelick al,
In haer stricken kommen ten val,
Haer voeten syn in't net gheuangen,
Dat sy voor my hadden ghehangen.
***

§16

So is Godt geworden bekent,
Hebbende dit oordeel gheeynt,
Daerin dat die schalk heeft beuonden,
T'quaet syner listen niet om gronden.

§17

Dits seker dat die boose saen,
Haest sullen vallen end vergaen,
Godt sal die straffen onuertoogen,
Die hem niet en hebben voor oogen.

§18

Maer den mensch ootmoedigh O Heer,
Sult ghy vergheten nemmermeer,
Syn hope die hier is mispresen,
En sal by v' niet ydel wesen.

§19

Komt doch Heer toont nu v gewelt,
Op dat de mensch' hem niet en stelt,
Teghen v, maer dat alle scharen
Voor v gericht' hen openbaren.

[p. *]

§20

O Heer die daer eewighlick leeft,
Maeckt dat der boosen herte beeft,
Doet hen verstaen, dit is myn wenschen,
Dat sy niet sijn dan swacke menschen.