De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm VIII.

Dauid loeft hier met een groot verwonderen die heerlicke kracht Godes des scheppers aller dingen, ende syne onwtsprekelicke goetheit aen den mensche bewesen, dien hy ghemaeckt ende also vereert heeft.

§1

O ONSE Godt end Heer seer hoogh gepresen,
Hoe heerlick moet doch uwen naeme wesen?
Ouer d'eerdryck streckt v heerlickheit schoon,
Ia wyder dan daer gaet des hemels throon.

§2

Men siet alsins uwer kracht veel getuygen,
Selfs in den mondt der Kinderen die suygen,
Daer doer maeckt ghy tot niet ende beschaemt,

[p. *]

 

V' vianden, doer v kracht seer vernaemt.

§3

Maer als ick wil aensien ende bemercken,
Die hemelen, Heer uwer handen wercken,
Die sterren, die mane, die ghy doer t'woort,
Maeckt ende stelt een yder op syn oort.

§4

Als dan spreeck ick by my verwondert seere,
Wat ist doch van den aermen mensch' o Heere,
Dat ghy syner also gedachtigh sijt,
End ouer hem sorge draeght t'aller tydt?
***

§5

Ghy maeckt hem dat hy God schier sij gelijcke
Want ghy maeckt hem ouervloedigh end rycke,
Van heerlickheit, die doch naeckt is end bloot,
Ghy maeckt hem vol met veel goederen groot.

§6

Ghy laet hem sijn ouer d'werck uwer handen,
Als een Heer der seluen in allen landen,
Sonder wtnemen, alles in't gemeen,
Hebt ghy hem onderdaen ghemaeckt met een.

§7

Ossen, schaepen, haer wolle, end haer vellen,
Die ghy op de berghen voedt sonder quellen,
End op dat veldt weyden doet ouer al,
In bosschen, berghen end in menigh dal.

§8

Die vlieghende voghelen die wel singen,
Die visschen der męers end oock alle dingen,
Dien ghy haer wesen end den adem gheeft,

[p. *]

 

Maeckt ghy hem onderdaen, iae al wat leeft.

§9

O onse God end Heer seer hoogh gepresen,
Ten rechten moet uwen naem heerlick wesen,
Vwes naems heerlickheit in ouervloedt,
Streckt veel wyder dan den eerdbodem doet.