De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm VII.

Dauid begęrt bewaert te wesen voor die groote veruolginghe van Saul, Hy verklaert sijn onschuldt, Ende begheert dat Koninghrycke dat hem beloeft was, ende dat sijn vianden beschaemt werden, Eyndelick spreeck hy, dat sijn vianden met haeren eyghenen sweerden vergaen sullen, Daer ouer hy oock Godt loeft.

§1

OP v hop' ick Heer t'allen tijden,
Wilt my doch voor al die bevryden,
Die my hae-

[p. *]

 

ten met onuerstand,

 

Dat ick hen niet vall' in die hand.

 

Dat haer ouerste my niet vanghe,

 

End my als eenen Leewe strange,

 

Niet verniel' end maeke ter schand',

 

Bloot sijnde van uwer bystandt.

§2

God, op wien ick hop' met verlangen,
Heb' ick myn daeghen sulcks begangen,
Als sy toeschryuen uwen knecht,
Is in myn hand eenigh onrecht,

Heb ick quaed vergolden met quaede,

Ofte gesocht der vromen schaede,
Heb ick dien vergramt met een woort,
Die t'onrecht op my was gestoort:

§3

So moet myn viandt my nae jaegen,
Van hem werd' ick nedergeslaegen,

[p. *]

 

Hy bringhe myn leuen te niet,

 

End myn eere daer men op siet.

 

Staet op Heer, wilt opstaen in eeren,

 

Vwen toorn teghen hen wilt keeren,

 

Die my haeten: Helpt my gelijck,

 

Aen dat beloefde Koninghryck.

§4

Dat volck komme met grooten hoopen,
Tot uwer Maiesteit geloopen,
End op dat wy ons recht ontfaen,
Wilt op uwen Rechterstoel gaen.

Daer sult ghy des volcks Rechter wesen,

En sult (Heer myn toevlucht gepresen)
My nae myne gerechticheit,
Rechten, end nae myne vromicheit.
***

§5

Van der boosheit wilt een eynd' maeken,
Der boosen, end neemt aen die saeken
Der vromen, ghy die t'aller stond',
Elcks hert' ende nieren doergrondt.

God is myn schilt end myn borcht krachtigh,

Op hem ist dat ick hop' aendachtigh,
Die de vrome helpt end behoedt,
Ende sy ouerwinnen doet.

§6

Godt is een oprecht Rechter machtigh,
Des vromen mans, die hem valt klachtigh,

[p. *]

 

Hy is oock dier Rechter bekent,

 

Die hem vertoornen sonder eyndt.

 

Ist dat hy, die my soeckt t'onteeren,

 

Niet wilt afstaen, noch hem bekeeren,

 

Godt sal scherpen sijn sweerdt seer fel,

 

End schieten met den boghe snel.

§7

Van nu heeft bereydt Godt almachtigh,
Doodlick geschutt, end waepen krachtigh,
Hy maeckt pylen ter straff' bequaem,
Der ghener die my haeten t'saem.

Een ander heeft quaed in sijn sinnen,

Hy is swangher met onrecht binnen,
Dies sal hy baeren anders niet,
Dan enckel leughen met verdriet.

§8

Om eenen diepen put te graeuen,
Siet men hem neerstelicken slaeuen,
Maer in den put sal hy vergaen,
Dien hy my te graeuen vanght aen.

Dat quaedt dat hy heeft voorgenomen,

My te doen, sal op sijn hooft komen,
Iae t'quaed dat hy doet ouer al,
Op sijnen kop haest vallen sal.

§9

Dies myn hert' Godt daerom nu pryset,
Dat hy gerechticheit bewyset,
End so langh' als ick leue vry,

[p. *]

 

Sal ick den HEERE singhen bly.