Dingeman krijt wjukken

[p. 192]

Haadstik 42
De groeten fan buorfrou Joldersma

Joazef hoegde net mei ús mem te praten. It hoegde net om my, mar oars hie it ek net hoegd. Mar dat wist ik doe noch net.

Doe't we de stêd yn rieden, sei ik: ‘Sil ik sizze wêrst lâns moatst? Of witst soms ek noch wêr't ik wenje?’

‘Sis mar gewoan iderkear links en rjochts,’ sei Joazef.

Nei de lêste kear links, neamde ik it nûmer en de kleur fan it hûs.

‘Dat hûs dêr,’ wiisde ik. Ik skrok.

Joazef knikte. Hy sette de auto oan 'e kant.

‘Ik wist net dat jim ferhúzje soenen,’ sei er. ‘Sjoch...’

Mar ik hie it sels al sjoen. Midden yn it gason (dat noadich meand wurde moast) seach ik in grut wyt boerd stean. Der stie mei grutte blauwe letters op: te koop. En mei lytse swarte: Makelaardij De Hoog.

Joazef die de motor út.

‘We soenen hielendal net ferhúzje,’ sei ik.

‘En dat boerd dan?’

‘Us mem is fuort,’ sei ik.

‘Hoe witst dat sa seker?’

‘Ik fiel it.’

‘Net alles watst fielst, hoecht dêrom sa te wêzen.’

‘Mar der hingje net iens gerdinen mear,’ sei ik. ‘Sjochsto blommen foar de glêzen? En it gers is net meand.’

‘Nee, sa te sjen stiet alles leech.’

‘Us mem is fuort,’ sei ik. ‘Utnaaid, krekt as ús heit.’

‘Hast gjin kaai fan 'e doar?’

[p. 193]

‘Nee. Buorfrou Joldersma miskien.’

We stapten út.

‘Moatte dy skilderijen en myn tas net mei?’ frege ik.

‘Lit mar lizze. Se stelle net út in Fiat 500.’

We stutsen de strjitte oer en rûnen it paad op. Ik belle oan. De doar gie dalik iepen.

‘Dingeman, do hjir!’

‘Dach, buorfrou Joldersma. Dit is Joazef.’

‘Dach, mefrou.’

‘Kom der gau yn. It is ek allegear wat.’

‘Nee, buorfrou. Marre... ha jo in kaai fan ús hûs?’

‘Ikke net, leave jonge. Jim mem brocht hjir de kaai al lang net mear. En no al hielendal net, want se is 'm smeard. Wolle jim der net yn? Ik ha sa wetter oer foar tee.’

Joazef knikte nei my.

‘Ik wol hjir graach even belje,’ sei er. ‘Ha jo in tillefoanboek by de hân? Ik moat it nûmer fan dy makelaar ha.’

Ik siet in skoftsje allinnich yn 'e keamer. Myn holle prakkesearde fan alles byelkoar, mar ik koe der gjin gedachten fan meitsje.

Buorfrou kaam deryn mei de tee.

‘It komt allegear goed, hear jonge,’ sei se. ‘Sit dêr mar net oer yn.’

Dêr wie Joazef ek al wer. Hy lei de draachbere telefoan op 'e tafel.

‘Sa,’ sei er, ‘de kaai komt deroan.’

Buorfrou geat ús tee yn en gie sitten.

‘Binne jo famylje fan Dingeman?’

‘Eh... ja. Ik bin in broer fan Dingeman syn heit,’ liigde Joazef mei in knypeachje nei my. ‘Dingeman hat in wike by my útfanhuze op 'e buorkerij.’

[p. 194]

‘In broer fan Jos? Jo binne wol in hiel oar typ. Mar no't jo it sizze, wol it my wol oan. De stim en de eagen.’

‘Witte jo wêr't Dingeman syn mem is?’ frege Joazef.

Buorfrou Joldersma skodholle en sei: ‘Yn elk gefal fier fuort. In bûtenlânse ferhúswein hat it guod ophelle.’

‘Miskien kinne jo fertelle wat jo ferline wike sjoen ha.’

Buorfrou Joldersma gie derfoar sitten.

‘Earst gie Dingeman fuort. Moandeitemoarn om in oer of tsien stie hjir in grutte lúkse taksy foar de doar. In echte sjauffeur mei fan dy wite mofkes. Dêrom tocht ik noch dat it foar mefrou wie. Mar nee, Dingeman stapte yn. Hy hie in tas mei. Hy wie fleurich, dat koe ik sjen. Hy hat noch tsjin my lake en de hân opstutsen. En ik wit noch dat ik tocht: - Toe mar, jonge, gean do der mar even út; wêr ast dan ek hinne giest, it is altyd better as hjir. Ik wol der net tefolle fan sizze, en jo sille it sels ek wol witte, mar Dingeman hie dêr net in bêst plak.’

Joazef skodholle.

‘De oare deis om njoggen oere wie de ferhúswein hjir al. Dus mefrou moat alles al regele ha doe't Dingeman noch thús wie. Trije ferhuzers ha alles yn 'e wein brocht, en middeis healwei fjouweren setten se ôf. Noch gjin oere letter seach ik mefrou mei in jongeman oankommen. Se wienen yn in grutte djoere slide, mar net de auto fan mefrou. Tsien minuten dêrnei wie de makelaar der ek. Se ha mei har trijen troch it hûs hinne west, en letter seach ik se yn 'e tún omstappen. En doe't ik woansdeitemoarns de gerdinen iepen die, stie dat boerd dêr yn 'e tún.’

‘Se is fuort,’ sei ik tsjin Joazef, ‘wat ha ik dy sein?’

‘It wie gjin libben foar in bern,’ sei buorfrou tsjin Joazef. ‘Yn it begjin kaam er noch wolris by my, mar neidat ik him in nacht ûnderdak jûn hie, mocht er hjir gjin stap mear sette. Wat

[p. 195]

hat my dat om him begrutte. Ik wit net wat jo plannen binne, mar Dingeman kin altyd by my komme.’

‘Dêr bin ik bliid om,’ sei Joazef.

Doe't de makelaar mei de kaai kaam, krûpte buorfrou Joldersma my oan, hast noch stiver as dy jûn doe't ik brullend by har kaam.

Se sei: ‘Silst goed om dysels tinke, jonge?’

‘Bedankt foar alles wat jo foar him dien ha,’ sei Joazef. Hy joech buorfrou in hân en doe ynienen in flugge tút. It wie raar, mar tagelyk ek net.

Buorfrou fage har de eagen út.

‘Doch de groeten oan jo broer Jos,’ rôp se Joazef achternei. ‘Ik koe altyd goed mei him. De groeten fan buorfrou Joldersma.’

Joazef stuts de hân op.