Haadstik 39
De do fan Picasso
Op 'e neimiddei (Joazef wie bûten) gie ik mei de klean oan op bêd lizzen. Ik wie slûch en wurch.
Nei in healoerke kaam ik derôf. Ik luts it wite lekken ûnder de tekken wei, tearde it dûbel en sloech it om 'e skouders hinne. Ik krige de punten fan it lekken beet, en mei de earms op en del bewegend, huppele ik troch de sliepkeamer.
In pear kear gie ik op bêd stean en fladdere nei ûnderen.
Dêrnei fleach ik fan de soudertrep ôf.
Mei it lekken as in kleed om my hinne rûn ik werom nei de sliepkeamer. Ik skode de stoel by it rút, makke it iepen en klom der trochhinne. Mei de rêch tsjin it pandak liet ik my sakje en sette de hakken yn 'e daksgoate.
Dêr gie ik rjochtoerein stean, mei de wjukken wiidút, krekt as de do fan Picasso.
‘Joazef!’ rôp ik hiel hurd. ‘Joazef, moatst komme!’
Joazef wie hiel lyts, hy prate sacht.
‘Dingeman,’ sei er. ‘Dingeman, nee.’
‘Moatst sjen, Joazef, ik ha gjin lêst fan djiptefrees. Dat hasto my leard.’
‘Dingeman, nee.’
‘Moatst sjen, hear, aansent flean ik.’
‘Dingeman, stean bliuwe.’
‘Leaust net dat ik fleane kin? Sjoch dan nei myn wjukken. Ik bin in lekkenswever.’
‘Dingeman, ast dêr net steanbliuwst, doch ik dy wat.’
‘Earst belove dat ik hjir wenjen bliuwe mei.’
Auteursrechtelijk beschermd