Dingeman krijt wjukken

[p. 165]

Haadstik 36
Ik praat mei de balstien dy't sa licht is as in fearke

De sneintemoarns wie de postdo fuort.

It waar wie koel, der sieten wolken foar de sinne. Joazef en ik brochten Hoppe nei in kampke gers. Hy wie net yn oarder, mar de lavindel wie hast útwurke, en bûtendoar wienen hjoed minder miggen as yn 'e stâl.

Dêrnei lieten we de mûzen frij. Se hienen de hiele stêd opfretten. Der wie allinnich noch wat bôlegrús fan oer. Krekt wite jiske.

Doe't Joazef nei Roosje gie om har te melken, sweefde ik in bytsje dreamerich oer it hiem.

De postdo wie fuort, en moarn wie ik ek fuort.

Frjemd genôch waard ik der net yn en yn tryst fan, want ik koe hast net leauwe dat it sa wie. Alle bisten gienen gewoan har gong, krekt as de moandeis doe't de taksy my ôfset hie.

Doe wie it as hie ik hjir altyd west.

No wie it as soe ik hjir altyd bliuwe.

Ik gie tsjin de skuormuorre sitten, neist de balstien dy't soarge hie dat de Hynstvalidekarre net stegere. Ik aaide him oer de holle.

‘Wat ha we juster moai fuort west, hen?’

- O, fynste? Ik fûn it oars in hiel geheister.

- Hâldst dan net fan reizgjen?

- Net mear. Reizgjen is wol moai, mar der moat in ein oan komme. Ik ha altyd in swerfkei west dy't gjin rêst fûn yn 'e bergen. Ik ha der tiidstiden oer dien, mar op it lêst fûn ik in plak dêr't ik fan wist: hjir wol ik bliuwe. En hjir lis ik dan, in balstien op it boerehiem.

- En balstiennen reizgje net?

[p. 166]

- Noch fierder? Wolst my it moeras yn ha? Nee, ik bin hjir goed teplak?

- Ja, elkenien wol hjir wol bliuwe. Behalve de postdo.

- Postdowen bliuwe oan 'e gong. Ik moat der net oan tinke dat se my wer nei de bergen tôgje soenen.

- Ik soe hjir ek wol bliuwe wolle.

- Do? Do bist noch jong. Moatst earst noch reizgje en om dy hinne sjen. Earder witst net wat dyn plak is.

- Mar ik ha al in hiele reis hân, hear.

- No, dan bliuwst toch hjir?

- Mar ik wenje hjir net.

- O, mar it went hjir gau.

- Ik bin al lang wend, mar ik moat werom nei ús mem.

- Wêrfoar? Bist ommers al geboaren. Us mem wie in berch, mar tinkst toch net dat ik dêr wer hinne gean. Nee, dan moatte se my derhinne slepe.

- Se fine dy fêst te swier.

- Salang at se dat mar tinke.

- Mar do bist toch swier?

- Ik bin sa licht as in fearke.

- Mar juster op 'e karre...

- Omdat se dan mei my begjinne te heisterjen. Dêr wurd ik swier fan yn 'e holle. As ik hjir lis, bin ik sa licht as in fearke. It fielt as ha ik wjukken.

- Pfff, in balstien mei wjukken!

- Hoechst net sa te blazen. Ik lis no mei myn hiele gewicht op fjouwer stienkrobben, mar se krûpe dêrûnder dat it in lust is. Licht of net?

- Dat wol ik wolris sjen.

- Nee, net optille, gjin geheister. Ast my dan wer delleist, druk ik se allegear dea.

[p. 167]

- Soms fiel ik my ek sa licht as in fearke.

- Wannear?

- No.

- En wannear net?

- As ik tink oan de weromreis.