Dingeman krijt wjukken

[p. 151]

Haadstik 34
Reade lotus, griene koarts

Bûtendoar wie de boekehonger oer, mar no begûn ik de mage te fielen. Joazef hie ek sin oan wat, en hy wist yn 'e buert in Sinees-Yndys restaurant, Red Lotus, Reade Wetterleelje.

We hienen beide toarst. Joazef bestelde bier foar himsels, ik woe bitter-lemon ha. We dronken de glêzen yn ien swolch leech.

Foar op 'e giele menukaart stie in reade lotusblom. Ik seach of er ek yn myn marsepeinboek stie, mar nee.

‘Syn blommen wurde wol 25 sintimeter breed, en se rûke hiel lekker,’ fertelde Joazef al lêzend, ‘mar nei in dei binne se wei.’

‘Dy bloeie ek net lang,’ sei ik.

‘Guon ynsekten libje noch koarter,’ sei Joazef oer de râne fan de kaart.

‘Ja, foaral ast se deamakkest en opprikst mei spjelden.’

‘Ja, dan ek. Mar der binne útstrûperkes, eendagsvliegen, dy komme jûns út it aike, en de oare moarns binne se dea.’

Ik sei neat. Joazef hie der gjin erch yn dat ik him bedoelde. Miskien wie er Kingma's Kistjes ek al lang fergetten.

We sochten tegearre in menu út: in rystafel foar twa persoanen, mei Sinese en Yndise gerjochten.

‘Hoe kin dat eins,’ sei ik, ‘datsto net wurkest en toch jild hast.’

‘Ik help wolris in boer, ik ferkeapje wolris in skilderij. En as ik te min ha, bestel ik sinten by de bank.’

‘De bank sil gek wêze.’

‘Ssst,’ flústere Joazef mei de finger foar de lippen, ‘ik ha dêr

[p. 152]

in potsje. Noait oer prate, hear.’ Hy bûgde him oer de tafel hinne. Doe sei er, sa sacht dat ik liplêze moast: ‘Stofsûgerjild.’

Alle gerjochten koenen mar krekt op ús taffeltsje. We hienen: fleis mei swiete saus, fleis mei sâlte grienten, bargefleisbaltsjes, hinnefleis mei sjampinjons en amandeltsjes, ko-fleis mei reade saus, ko-fleis mei kerrysaus, filearde fisk en bakte banaan.

It smakke ús tige.

Nei iten stuts Joazef in sigaar op.

Ik helle myn arkboek út 'e tas. De stienkrobbe siet noch op itselde plak, ûnderoan op bledside 526. Ik rekke him sachtjes mei in finger oan. Net sachtjes genôch, hy knapte los. Ik fage him mei de pink yn it kûltsje fan myn hân.

Joazef seach dernei.

‘Wat silst der no mei?’

‘Oan dy jaan.’

‘En wat moat ik dermei?’

‘Yn in kistje dwaan.’

‘En dan begrave?.’

‘Nee, dizze hast noch net.’

‘Hoe bedoelst.’

‘Kingma's Kistjes.’

Joazef lei de sigaar yn 'e jiskepanne.

‘Do hast op 'e souder west,’ sei er.

‘Ja, nei dy tongerbui. Ik koe net sliepe.’

Joazef stampte de sigaar foarsichtich út. Hy wappere de reek by ús wei en sette de earmtakken op 'e tafel.

‘Ik sil dy fertelle hoe't it gien is. Doe't ik op 'e buorkerij kaam, woe ik alles witte oer de natuer. Ik lies hiele bibleteken, ik gie op ûndersyk út, en ik woe ek dingen yn 'e hûs ha. Krekt as in bern dat blomkes siket om se yn in faas te setten. It wie in soart griene koarts. Ik sammele skeletten, ik droege planten, en ja, ik

[p. 153]

[p. 154]

prikte ek ynsekten op. Fynst it miskien wreed, mar dat is it net. Hoewol, letter fûn ik in oare manier. Doe makke ik yn myn sammelboeken oeral sketsen fan. Ik ha no njoggen boeken fol. Ik sil se dy noch wol sjen litte.’

Ik suchte. Sa'n ferhaal.

‘Ik fûn it net iens wreed,’ sei ik. ‘No ja, behalve dy spjelden. Ik rekke allinnich yn 'e war troch dy namme. Earst wie it Heisterhok De Boer, no wer Kingma's Kistjes. Hoe hytst no eins?’

‘Ik soe De Boer mar ferjitte. Soms betinkt in mins wolris in oare namme foar himsels, omdat er fynt dat dy better by him past. Witsto trouwens hoefolle nammen at se yn it Frysk foar lieveheersbeestje ha?’

‘Gjin idee.’

‘Mear as tweintich.’

‘Ik ha thús in spjeldsje fan in leavehearsbistje,’ sei ik. ‘Wy ha allegear ien op skoalle krigen. Dat is ast tsjin geweld bist.’

Joazef moast derom laitsje.

‘Ha jim dan noch wol bern op skoalle?’ sei er. ‘Hy fret alle dagen hûndert luzen op.’