‘In trekfûgel. Dan gie ik út it noarden wei hielendal nei it suden. Nei in lân mei gers en blommen, wetter, beammen, blauwe loften en alle dagen sinne.’
‘Mar dan moatst ek werom.’
‘Nee, want dan wie ik gjin trekfûgel mear. Dan soe ik ynienen in bliuwfûgel wêze.’
‘Wat in fantasyen,’ lake Joazef. ‘Wy ha neat te fleanen, wy binne minsken.’
De einen wienen yntusken fuortswommen, se wisten dat der neat mear te heljen wie.
Joazef rommele yn 'e tas en helle der in kaart út. It wie in plattegrûn fan de stêd. Hy tearde him iepen en lei him by ús beiden op 'e skoat.
‘Hjir sitte we, Dingeman. Do en ik, moatst sjen. Fynst it net in aardichheid? En hjir moatte we aansent hinne. It winkeltsje mei âlde boeken.’
‘Bist dan net bekend yn 'e stêd?’
‘Jawol, mar we binne net yn 'e auto. Ik wol der wis fan wêze dat we it koartste paad nimme. We krije noch in hiele reis werom, en ik fiel de earms no al.’
‘Oars wol ik aansent wol wipwapje, hear,’ sei ik, mar Joazef hearde my net.
‘Sjoch,’ sei er, ‘we kinne it bêste dit steechje nimme, dan komst yn dizze strjitte út. En dan hjir sa om dit tsjerkje hinne, de bibleteek, it swimbad, sa achter dizze skoalle lâns, it postkantoar foarby, en dan kinne we dêr de karre parkeare. Sjochst wol, hjir stiet in P.’
‘Dy skoalle,’ sei ik, ‘is dat in basisskoalle?’
Joazef seach achter op 'e kaart.
‘Ja, basisskoalle Op de Wieken.’
‘Is it in leuke skoalle, tinkst?’
Auteursrechtelijk beschermd
