Dingeman krijt wjukken

[p. 110]

Haadstik 25
Myn earste hynderritsje jout gjin romte yn 'e holle

Foardat ik it Heisterhok yn gien wie, hie ik noch even by de mûzen sjoen. Se fielden har al aardich thús yn 'e stêd, en se hienen al fan de húskes fretten. Se begûnen binnendoar, yn 'e holle poarten. Dy krigen dêrtroch hiel aparte foarmen. Trochdat se no ek rommer wienen, koenen de mûzen makliker yn en út. Soms ferstoppen se har yn in húske, dan wer reesden se achterelkoar oan.

Joazef hie gelyk, ien mûske mocht net meidwaan. Hy wenne yn it lytste húske en seach om it hoekje fan de doar nei wat de oaren dienen. As er tichterby kaam, waard er dalik fuortjage. Ien spatte sa fûl op him ôf, der kaam in remspoar yn it sân.

Middeis nei iten klom ik op 'e stoel en fong it mûske mei in kikkertnetsje, makke fan in âlde panty. Ik woe it dierke noch even by my hâlde, mar it rûkte de frijheid en ferdwûn yn 'e skuorre.

Ik rûn nei bûten. It wie waarm.

Hoppe stie noch op itselde plak as juster. Ik kloppe him op 'e hals en struts him de moannen út 'e eagen. Hy hie de eagen iepen, mar ik hie net it gefoel dat er my seach. Ik lei de hân op syn sachte droege boppelippe. Hy skodde mei de holle.

Joazef kaam derby te sjen.

‘Ik soe noch op him ride,’ sei ik.

Joazef sei neat werom.

‘Of mei it net?’

‘Ik wit net.’

‘Oars doch ik allinnich in rûntsje oer it hiem, yn pleats fan troch it iepen fjild.’

[p. 111]

‘Kom dan mar.’ Joazef gie neist Hoppe stean en makke in stiichbeugel fan syn hannen.

Doe't ik op it hynder siet, seach ik nei ûnderen. Ik hie noait tocht dat it sa heech wêze soe. Net dat ik bang wie, mar ik frege: ‘Moat ik gjin teugels ha?’

‘Hoppe is te âld foar teugels. Hâld dy mar fêst oan de moannen.’

Joazef hold my by it ankel beet en joech Hoppe lytse klapkes op 'e kont.

‘Toe mar, Hoppe jonge. Toe mar, stap noch mar even.’

‘Ik tink dat er wurch is,’ sei ik.

Joazef skodholle.

‘Hy sjocht neat mear,’ sei er. ‘Hy doart net mear te rinnen.’

Hy holp my fan it hynder.

‘Hoppe is net by de tiid, Dingeman. Ik ha it al in pear dagen tocht.’

‘Moat de fee-arts komme?’

‘Ik bin bang dat dy neat mear foar him dwaan kin.’

‘Mar wêr hat er dan lest fan?’

‘Alderdom,’ sei Joazef.

We rûnen tegearre nei de skuorre om in helter en in tou te heljen.

Joazef skode Hoppe it helter om 'e holle. Doe sette er my wer op it hynder. Hy luts foarsichtich oan it tou.

‘Kom mar, Hoppe, dan bringe Dingeman en ik dy nei de hynstestâl.’

‘No rint er wol,’ sei ik. ‘Hy kin noch rinne.’

‘Omdat ik foar him rin,’ sei Joazef. ‘Hy is blyn, mar hy wit dat er my fertrouwe kin.’

Sa gienen we mei ús trijen oer it hiem.

It wie myn earste hynderritsje, mar it joech gjin romte yn 'e holle.