Dingeman krijt wjukken

[p. 96]

Haadstik 22
Wy ite fan de nije bôle en ik praat mei Hoppe

De hiele middei bleau ik nei myn mûzen stean te sjen.

Yn 't earstoan fleagen se as wylden troch it akwarium hinne. It sân spatte by de glêzen op.

Doe sniffelen se by de kanten lâns om te sjen of se ergens in gatsje fine koenen. Ik fûn it wol sneu, mar ik woe se ek graach hâlde.

Op it lêst gienen se mei pompende lyfkes yn in hoekje sitten te bekommen.

Ite en drinke dienen se net. In pear kear rûn ik der by wei, omdat ik tocht dat se senuwachtich fan my waarden. Mar hieltyd as ik weromkaam, stienen it bakje en it skaaltsje der noch krekt sa.

Tsjin de jûn rôp Joazef my by de tafel. Ik gie dalik yn 'e hûs, want we soenen fan de nije bôle ite.

‘Ik wol in stik fan dyn holle ha,’ sei ik tsjin Joazef, ‘en dan sels snije.’

Ik krige it breames en begûn te saagjen. Undertusken seach ik nei Joazef.

‘Fielst noch neat?’ frege ik.

Joazef struts him om it kin en sei: ‘Nee, ek gjin wûnder, do hellest earst it burd derôf.’

‘Mar dyn mûle lit ik sitte,’ sei ik. ‘Oars kinst jûn net in ferhaal fertelle. Hee Joazef, wolsto wat fan myn holle ha? Dat is grappich, dan ite we elkoar op.’

De bôle smakke ús tige. Joazef die der gjin bûter op, en dêrom die ik it ek net. Ik hie noait witten dat bôle sûnder bûter sa lekker wêze koe.

[p. 97]

[p. 98]

Nei iten beseach ik myn stêd fan bôle, dy't op 'e bakplaat op it oanrjocht stie. It wie in prachtstêd mei goudbrune huzen. Ik hie yn elk húske lytse rútsjes drukt, mei de útein fan in latsje. Underyn hie ik, as doar, in holle poarte makke. Dêrst koest trochhinne koekeloere.

Ynienen krige ik in idee.

Ik rûn mei de bôlehúskes nei de skuorre. Ik skode in stoel by it akwarium en helle it bakje mei foer derút. Ik wist wol spannender iten. Ien foar ien sette ik de húskes yn it akwarium. It waard in komplete stêd - no ja, in strjitte dan.

It duorre mar even, doe gienen alle mûzen op 'e sneup. Se seagen ris hjir, se rûkten ris dêr. En der wie al ien dy't sjen woe of er troch sa'n poarte hinne koe.

Ik rôp Joazef derby. We stienen der skoften nei te sjen.

Foardat it tiid wie foar de Wjukkestoel, gie ik noch in slach oer it hiem.

De geiten skarrelen om it nachthok hinne. De hinnen stienen mei lange halzen by de strûken op te sjen, klear om te springen. Under de hege beammen stie Hoppe te dommeljen, de grize moannen oer de eagen.

‘Hoi, Hoppe. Stiest al wer te sliepen, jonge?’

- Ik sliep net.

- Mar do stiest hjir mei de eagen ticht.

- Sliepsto alle kearen ast de eagen ticht hast?

- Dat net, mar wat dochsto dan?

- Dreame. Alle hynders dreame. Earst foarút, letter achterút. Ik dream achterút.

- Hoe bedoelst?

- Ik bin in âld hynder. No dream ik oer de dingen dy't ik yn myn hynderlibben dien ha: troch de greiden drave, in karre of

[p. 99]

in beamstam lûke, foar de koets rinne, belslydjeie op it iis, oer in hikke springe, mei ien op 'e rêch troch de bosken dwale.

- Hasto al dy dingen dien?

- De measte dingen al. Mar it kin ek wol wêze dat ik der twa of trije dingen bydream. Hynderdreamen wolle wolris lige, mar dat is krekt it moaie. Doe't ik in jong hynder wie, dreamde ik foarút. Ik dreamde oer de dingen dy't ik yn myn hynderlibben dwaan woe. Hynders dreame altyd oer de tiid dy't der net is. Se dreame oer de tiid dy't komt, of se dreame oer de tiid dy't west hat. Is dat by minsken oars?

- Ik dream leaver oer de tiid dy't komt. De tiid dy't west hat, krij ik nachtmerjes fan.

- Do bist noch jong. As jong bist, moatst foarút dreame. Achterút dreame kin altyd noch wol.

- Mar ik wit net hoe't ik foarút dreame moat. Wêr't ik wenje, fiel ik my net thús. En wêr't ik my thúsfiel, wenje ik net.

- Hm... yngewikkeld. Miskien moatst by my op 'e rêch, en dan tegearre troch it iepen fjild. Se sizze dat hynderride romte yn 'e holle jout.