Dingeman krijt wjukken

[p. 93]

Haadstik 21
Hoe't ik op bôle-bak-dei samar fiif húsdieren krij

Thús wie ik altyd bang foar bisten. Foaral foar lytse bisten dy't glêd en fluch en springerich binne: spinnen, kikkerts, wjirms, mûzen, kakkerlakken. Mar dat kaam omdat ús mem der bang foar wie. Dêrtroch learde ik om bang te wêzen.

By Joazef op 'e buorkerij rekke ik myn eangsten kwyt. Ik fielde it al doe't ik de moandeis út 'e taksy stapte. De ko, it hynder, de baarch, de geiten, de kninen en de hinnen - ik wie dalik by se thús.

Goed, dat wienen net fan dy lytse krûpers en rare hipperts. Mar op bôle-bak-dei kaam ik derachter dat ik ek foar sokke bisten net benaud mear wie.

Oan de râne fan it hiem, ticht by de popelieren, hie Joazef in houten hok. No ja, hjir en dêr wie in eintsje planke te sjen. Fierder wie it hielendal oergroeid mei griene klimop fol wite blomkes. It dak sakke hast yn ûnder it swiere pak fan blêden.

‘Dat hok by de sleat,’ sei ik middeis nei iten, ‘sit dêr ek wat yn?’

‘O,’ sei Joazef, ‘dat hat oait in hinnehok west. Ik woe der in bruidsluier by opgroeie litte. No, dat is aardich slagge, hast wol sjoen.’

‘Dat hiele hok wurdt fyndrukt,’ sei ik.

‘Ja, dêrom ha ik de hinnen mar loslitten. Se stappe no frij op it hiem om.’

‘Dus fierder sit der neat yn?’

‘De nacht,’ sei Joazef, ‘de nacht sit deryn. Ek oerdei.’

‘Ik soe der wolris yn wolle.’

‘Ik gean mei dy mei. Der leit in bûslampe yn it linker laad.’

[p. 94]

We rûnen tegearre nei it bruidsluierhok.

‘Hjir moatte we deryn kinne,’ sei Joazef. Hy reage wat bruidsluier oan kant en wrotte in krakkemikkich doarke iepen.

‘Op 'e knibbels, Dingeman. Oars kinst der net yn.’

Ik krûpte achter Joazef oan en luts it doarke achter ús ticht.

‘Skine, Dingeman. Ik sjoch hjir gjin hân foar eagen.’

Ik knipte de bûslampe oan. En wat we doe seagen...! Oeral oer de hurde modderflier flitsten mûzen hin en wer. Fyftjin, miskien wol tweintich grize mûzen. Se spatten alle kanten út doe't ik se achternei siet mei myn strielebondel.

‘Wat aardich,’ sei Joazef. ‘Wa hie dat no tocht. Soest sizze, wêr libje dy bistjes fan.’

Hy krûpte op hannen en fuotten achter de mûzen oan en dreau in pear yn in hoekje. Dêr koe er ien snappe.

‘Hjir, Dingeman. Moatst sjen, wat in leaf dierke. Wolst him fêsthâlde? Jou my dy lampe mar. Toe mar, krij him mar beet, hy docht dy neat.’

Ik seach Joazef oan.

‘Moatst in kûmke fan de hannen meitsje, as in grutte skelp mei twa deksels. Sil ik him dy jaan? Komt er, hear.’

It mûske trappele my yn 'e hannen. Fan kleare skrik liet ik him fleane. Mar ik hie him fêst hân!

‘Noch in kear, Joazef!’ rôp ik. ‘Ik doar it wol langer!’

It twadde mûske hie ik wol tsien tellen beet. Ik fûn it freeslik spannend, mar bang wie ik net. Ik woe him op myn skouder krûpe litte, mar hy rûtste my sa by de klean del.

‘Hee Joazef, yn 'e skuorre stiet in grut akwarium. Mei ik dêr in pear mûskes yn ha? Dan binne dat myn húsdieren.’

Joazef klaude him op 'e kop.

‘Ast der mar goed op past,’ sei er. ‘En moatst my belove datst se oer in pear dagen wer loslitst. Bisten moatte net fêst.’

[p. 95]

Ik helle in sinken amer, en dêr dienen we fiif mûzen yn.

Tsien minuten letter stie ik op 'e noas foar it glês fan it akwarium. Ik hie wat waarm sân oer de boaiem hinne struid. Yn in hoekje sette ik in bakje hinnefoer en in skaaltsje wetter del.

It wie de earste kear yn myn libben dat ik húsdieren hie.