oandoch, doge dy wer net. Myn hier is te netsjes, myn T-shirt te saai, se fine altyd wat.’
‘Wat in smearlappen. Kinst net werompeste?’
‘Ja, in stêd fan bôle meitsje. En dan fret ik him hielendal op!’
‘Dat is praat! Hjir hast in pear lytse bakblikjes, oars sakje alle huzen yn. Mar gau oan 'e gong, dan sjogge we dêrnei of de oven hyt is.’
De oven wie al flink waarm, mar noch net gleon. It wie in eigenmakke oven, dy't achter op it hiem stie. Joazef hie him jierren lyn opmitsele út healrûne, fjoerfêste stientsjes. Hy hie itselde model as de glêsbakken by ús yn it winkelsintrum. It wie hast in rûn hûs, mei in skoarstien derop fan blik.
‘Myn eigen bôlefabryk,’ glundere Joazef, ‘mei ien arbeider, dy't tagelyk de direkteur is.’
Hy lei noch in pear turven op it roaster fan de stookromte ûnderyn. Dêrûnder wie in laad foar de jiske.
Midden yn it ovenhûs siet in doarke fan izer. Dêrachter wie it keammerke foar de bôlen.
‘Helje se mar út 'e keuken, Dingeman. Hy begjint no op temperatuer te reitsjen.’
‘Sjoch,’ sei ik doe't ik werom wie, ‘yn twa bôlen ha ik gesichten makke. Sjochst wol wa't dit binne?’
‘Do en jim mem?’
‘Nee ju, do en ik. Us mem hat toch gjin burd? Hjir, dy stoppels ha ik deryn prikt mei in houten foarke.’
‘Do en ik tegearre yn 'e oven,’ lake Joazef. ‘As we mar gjin rúzje krije, mei twa fan dy gleone koppen.’
‘Ik krij gjin rúzje mei dy,’ sei ik. ‘Noait.’
Joazef sei neat. Hy die in grouwe mof oan en makke it doarke iepen. Mei in lange houten leppel skode er de bôlen ien foar ien it keammerke yn. De bôle mei myn gesicht as lêste.
Auteursrechtelijk beschermd
