Dingeman krijt wjukken

[p. 70]

Haadstik 16
Roosje praat mei Dominicus

De oare deis waard ik wekker fan it balten fan in ko.

Ik gie der dalik ôf en rûn nei it raam. Doe't ik it gerdyn iepenskode, seach ik dat it Roosje wie. Se stie mei de kop oer de hikke en balte mei lange úthalen.

Sûnder my oan te klaaien gie ik nei ûnderen. Ik fernaam dat ik spierpine hie.

Joazef siet by de keukentafel.

‘Der is wat mei Roosje,’ sei ik.

‘Moarn, Dingeman. Wolst ek in stik bôle ha mei krúsbeijam?’

Even wie ik ferbaasd.

‘Ik krij hjir hieltyd mear op bôle,’ sei ik. ‘Moandei allinnich bûter, juster bûter mei tsiis, en no hjoed bûter mei jam.’

‘Dat komt, ik bak mar ien kear yn 'e wike. Hoe droeger de bôle wurdt, hoe mear ik derop doch. Bûter mei jam wol lekker gliidzje.’

‘Der is wat mei Roosje, Joazef. Se stiet te roppen by de hikke. Moat se molken wurde?’

‘Ik ha har fan 'e moarn betiid al molken. In pear liter, mear joech se net.’

‘Is se dan siik?’

‘Nee, Roosje is goed sûn.’ Joazef lake.

‘Miskien wie dat keal út dyn ferhaal wol fan har,’ sei ik ynienen. ‘Se wit net dat de slang him opiten hat. No stiet se te roppen dat er thúskomme moat.’

Joazef seach my oan.

[p. 71]

‘Do bist waarm,’ sei er, ‘mar ik tink dat se no oan in oar stiet te roppen. Roosje wol even mei de bolle prate.’

‘Mar do hast gjin bolle.’

‘Nee, dêrom balt se ek sa hurd.’

Joazef kaam oerein en rûn nei de telefoan.

‘Dag Boudewijn, met Jozef hier.’ Hy frege of er komme koe mei Roosje. Dêrnei lei er de hoarn del.

‘Wa is Boudewijn?’ frege ik.

‘In boer mei in hiele bêste bolle: Dominicus. Doch de klean mar oan, we gean der dalik hinne.’

Ik dronk myn beker molke leech en gie by de tafel wei.

‘O ja, ik woe noch wat freegje,’ sei ik. ‘Achter op 'e envelop fan dy nepbrief stie in telefoannûmer. Is dat dyn echte nûmer?’

‘Ja.’

‘Dus ús mem kin my hjir belje?’

Joazef knikte.

Oan de blauwe Ford Dexta kaam in boerewein fêst. Der stie in hok fan houten sketten op. Doe't Joazef it achtersket sakje liet, wie dat in brede loopplanke mei tinne latten as treden.

We hellen Roosje út it lân. Joazef die har in helter oan en fierde har mei oan in ein tou. Ik rûn achter har. Om har op it gemak te stellen joech ik har sachte klapkes op 'e kont. Ik fernaam dat se ûnrêstich wie.

Neidat we Roosje mei muoite op 'e wein krigen hienen, die Joazef it achtersket omheech. It kaam oan beide kanten fêst mei in izeren pin. Dêr stie Roosje. Se balte. Krekt as woe se witte wat der gebeurde.

‘Wat is dat: prate mei de bolle?’ frege ik, mar Joazef hie krekt de trekker starten.

[p. 72]

‘Kom hjir mar by my op it treeplankje,’ rôp er. ‘Toe mar. Dominicus wachtet op ús.’

Underweis seinen we gjin wurd. De Ford Dexta mocht dan in moai en leaf trekkerke wêze, hy hie wol in bult lawaai. Sa no en dan seach ik achterom nei de wein mei Roosje.

Nei in healoere riden draaide Joazef it betonnen hiem op fan in boerepleats. By in platte stâl mei golfplaten bleau er stean en die de motor út.

Troch de doar fan de stâl kaam in man nei bûten yn in griene overal. Hy stuts de hân omheech en rôp: ‘Aah, Jozef! Daar zijt ge! Maar wat zie ik nu? Ge hebt niet alleen uwen Roos meegenomen, is het wel?’

‘Dag Boudewijn, dit is Dingeman.’

De man struts my oer it hier.

‘Ge hebt een schone naam, menneke. En? Vindt ge het plezant bij onkel Jozef?’

Joazef knypeage nei my. Hy fertelde Boudewijn dat ik in wike by him útfanhuze. Doe frege er of Dominicus der klear foar wie.

‘Da's waar, ge komt een kalfke halen voor uwen Roos. Wel, onze Minicus stot z'n hoeven al te schrapen.’

Boer Boudewijn rûn de stal yn.

Undertusken liet Joazef it achtersket sakje. Hy krige Roosje by it helter en spruts har kalmearjende wurdsjes ta. Knoffelich mar sûnder ûngelokken kaam se fan de wein.

Dêr wie boer Boudewijn mei Dominicus, in grutte swiere bolle sûnder hoarnen. Hy hie flappen yn 'e earen, in ring yn 'e noas en twa lange touwen oan de kop. Ien siet oan it helter fêst, it oare oan de noasring.

Even stutsen Dominicus en Roosje de koppen byelkoar. Se rekken elkoar mei de lippen. Se snúfden en blaasden. Wie dit wat Joazef bedoelde mei ‘even mei de bolle prate’?

[p. 73]

[p. 74]

Joazef rûn mei Roosje nei in gersplak achter op it hiem. Boer Boudewijn kaam der achteroan mei Dominicus. En dêr wer achteroan kaam ik. Stadichoan krige ik yn 'e gaten wat der gebeure soe.

‘Ho mar,’ sei Joazef. Hy krige Roosje stevich by it helter beet.

Boudewijn makke beide bolletouwen langer en sei: ‘Wel Minicus, ge moet maar es zien of ge d'r aardig vindt.’

Dominicus snúfde by Roosje har sturt en luts de boppelippe omheech. Hy grommele en blaasde. Ynienen kaam er omheech en klom op Roosje. Hy hong mei de foarpoaten oer har hinne. Syn achterpoaten makken lytse stapkes nei foaren. Doe die er in sprong. Roosje kreunde ûnder syn gewicht.

Ik gie by Joazef stean en frege: ‘Binne se no ferlyfd?’

‘Dat wit ik net. Mar se fine it wol moai om even hiel ticht byelkoar te wêzen.’

‘No komt der in kealtsje, hen.’

‘Dat hoopje we al.’

Dominicus liet him weromsakje. Hy stie even foar him út te sjen. Dêrnei begûn er wer oan Roosje te snuven en die alles noch in kear.

‘Miskien wurdt it wol in twaling,’ sei ik.