Dingeman krijt wjukken

[p. 26]

Haadstik 7
Twa dobbelstiennen, in dartpylkje en in papier mei tweintich hokken

Roosje wie in ko, Hoppe wie in hynder. It wie dúdlik dat de persoan ‘Roosje Hoppe’ net bestie. Ik frege my ôf wat dan dy brief skreaun hie. Ik hie wol in idee, mar ik woe it seker witte.

‘Joazef,’ sei ik, ‘oer dy brief...’

‘Ja,’ sei er, ‘dy ha ik skreaun.’

‘Mar wêrom setst der dan in frjemde namme ûnder?’

‘Kom,’ sei er, ‘ik sil dy wat sjen litte.’

Hy naam my mei nei in hege keamer. Midden oer de flier stie in tafel mei in laad deryn. Hy luts it iepen en krige der in doaske út. Yn it doaske sieten twa dobbelstiennen, in dartpylkje en in papier mei hokken. Ik telde tweintich hokken, fjouwer by fiif. Yn elk hok stie in letter.

Joazef prikte mei punêzes it papier op in bedsteedoar. Doe gie er op in ôfstân stean. Hy krige in reade bûsdoek út 'e bûse en die him as in blyndoek foar.

‘Dingeman, witsto wol hoefolle letters at in postkoade hat?’

‘Ja,’ sei ik, ‘twa. Twa letters en fjouwer sifers.’

‘Moai, jou my dan it pylkje mar.’

Joazef rjochte mei it dartpylkje en goaide. It kaam yn it hok mei de letter R.

Hy die de blyndoek foarwei en sei: ‘Dat doch ik twa kear. Sa kom ik oan myn letters. Der binne tweintich letters. Seis dogge net mei, want dy komme yn postkoades net foar: de F, de I, de O, de Q, de U en de I-grek.’

Hy rûn nei de tafel.

[p. 27]

‘No moat ik noch fjouwer sifers ha.’

Hy goaide mei beide dobbelstiennen.

‘Sjoch, hjir ha ik in fjouwer en in fiif. Dy tel ik op, dat wurdt dus njoggen. Alles ûnder de tsien tel ik op. Allinnich, twa fiven wurdt in ien, twa seizen in nul. In fiif en in seis meitsje it gekkegetal. Dan goai ik noch in kear.’

‘Dus sa hast my lotte?’ frege ik.

‘No ja, dêrnei goai ik der ek noch in húsnûmer by. It komt net altyd út, mar ik gean krekt salang troch oant ik in kombinaasje ha dy't echt bestiet.’

‘En as it in adres is sûnder bern?’

‘Do bist in tûke jonge, Dingeman. Dan begjin ik hielendal opnij. Do kinst derfan útgean dat ik dy earlik lotte ha.’

‘O, en moat ik dêr bliid om wêze?’

‘Dat hinget fan dysels ôf. Woest hjir graach wer wei?’

‘Dat wit ik noch net. Mar wêrom smytsto eins mei pylken en dobbelstiennen om bern by dy te krijen?’

‘Net alles freegje,’ sei Joazef. ‘Do kinst my fertrouwe. Silst in goed plak by my ha.’

‘Ik wit net of ik dy fertrou,’ sei ik. ‘Dat fan dy frjemde namme ûnder de brief fyn ik raar. Kinst toch gewoan skriuwe hoest hytst?’

Joazef glimke en sei: ‘Heiten en memmen jouwe gjin tastimming as der in kearel ûnder stiet. Joazef fertrouwe se net, mar Roosje fine se aardich.’

Ik gie der net op yn. Ik frege: ‘Komme der ek oare bern? En pakes en beppes? Nee, hen?’

Joazef skodholle.

‘Mar wêrom stiet dan yn 'e brief fan al?’

‘Deselde reden,’ sei Joazef. ‘Soenen jim heit en mem dy gean litte as se wisten datsto hjir mei my allinnich bist?’

[p. 28]

‘Bin ik dan de hiele wike mei dy allinnich?’

‘Do dochst krekt as is it in straf. Mar lit ik dy ien ding sizze: asto nei hûs ta wolst, belje ik no de taksy.’

‘Nee, net dwaan. Allinnich, ik ha sa'n raar gefoel. It is krekt as bin ik ûntfierd.’

Ik tocht oan it drankje yn 'e taksy. Earst hie ik der gjin erch yn hân, no wist ik dat der in sliepmiddel yn sitten hie. Ik mocht fansels net witte wêr't we hinne rieden. Mar earlik sein, ik fûn it ek spannend dat ik net wist wêr't ik wie.

‘Hasto alle jierren in bern útfanhûs?’ frege ik.

Joazef die de wiisfinger foar de lippen. Hy lei de dobbelstiennen en it dartpylkje yn it doaske, luts de punêzes út 'e doar en tearde it papier wer op.

‘Sa,’ sei er, ‘dat wie de demonstraasje.’