Dingeman krijt wjukken

[p. 13]

Haadstik 4
De sjauffeur freget of ik net wat ferjit

De trije dagen dat ik op 'e taksy wachtsje moast, wienen wûnderlike dagen: saai en spannend tagelyk.

Yn myn senuwen prate ik in soad tsjin ús mem. Ik paste der wol foar op dat ik net merke liet hoe bliid at ik wie. Soms as ús mem fernaam dat ik ergens sin oan hie, koe se it allinnich dêrom al ferbiede. Ek al hie se it beloofd.

Us mem sei net in soad werom. Se wie al lang mei har gedachten ergens oars. Alle dagen stie se by it bêd koffers yn te pakken. Der kamen ek dingen yn doazen. It wie krekt as moast de hiele weareld mei.

Sels hie ik freed myn tas al ynpakt.

Mei dy tas tusken de fuotten stie ik moandeis healwei tsienen foar it keamersrút.

Klokslach tsien oere ried de taksy foar. It wie in lúkse wein, giel fan kleur. De sjauffeur hie in swart pak mei wite moffen oan. Ik hie derop rekkene dat er komme soe, en toch koe ik myn eagen amper leauwe.

‘Mem, de taksy is der!’ rôp ik. Ik sloech de tas oer it skouder en draafde nei de gong.

Us mem kaam fan boppen. Sûnder in wurd te sizzen makke se de foardoar iepen.

De sjauffeur stie op 'e stoepe. It wie in lange tinne man mei griis hier en in freonlik gesicht. Hy sei dach en makke in lytse bûging. Us mem knikte. Ik koe oan har sjen dat se him netsjes en fatsoenlik fûn.

[p. 14]

De sjauffeur krige in papier út 'e bûse en lies lûdop myn namme en adres foar. Alles kloppe. Hy frege ús mem of se de brief lêzen hie, en of se my tastimming joech om mei te gean.

Us mem wie koart om 'e hoeke.

‘Jo moatte in hantekening ha, net? Ha jo in pinne yn 'e bûse?’

‘Wolle jo earst it papier net lêze, mefrou? Ik soe sizze, nim de tiid.’

‘Nee, jou hjir mar. Wannear komt er wer thús?’

‘Nije wike moandei, om in oere of twa. Witte jo seker dat jo earst it papier net lêze wolle?’

Us mem gie der net op yn. Se krige de sjauffeur it papier en de pinne út 'e hannen. Doe drukte se it papier tsjin de doar en sette har hantekening.

Myn fuotten woenen huppelje, mar ik joech se in klap. Hiel kalm stapte ik oer de drompel hinne.

‘En fatsoenlik wêze, hen,’ sei ús mem.

Ik knikte en sei tsjin de sjauffeur: ‘Ik bin klear.’

‘Giet dat samar?’ frege er. ‘Ferjitsto net wat?’

Ik draaide my om en joech ús mem in tút.

‘Dach, mem,’ sei ik.

Doe gie ik fuort. Buorfrou Joldersma stie foar it rút. Ik wuifde nei har.