Dingeman krijt wjukken

[p. 11]

Haadstik 3
Ik spring yn myn holle in gat yn 'e loft

It koe net oars, ik moast ús mem de brief wol lêze litte. Sûnder har hantekening kaam ik net fuort.

Foardat ik yn 'e hûs gie, tocht ik deroer nei wat se sizze soe. Mei ús mem wist ik it noait. Se sei ‘ja’ as ik ‘nee’ ferwachte, en oarsom. Miskien koe ik dêrom better ‘nee’ ferwachtsje. As in soart fan toverspreuk sei ik lûdop: ‘Dingeman gaat niet naar de boerderij.’

Ik rûn de bykeuken yn, mar ús mem wie der net. Se wie ek net yn 'e keuken of yn 'e keamer. Doe wist ik wol wêr't ik har fine koe.

Ik gie de trep op en joech in triuwke tsjin de doar fan har sliepkeamer. Dêr siet se, op har pluzen krukje foar de spegel. Se hie krekt har lippen ferve. No tekene se swarte reinbôchjes oer de winkbrauwen hinne.

Ik gie achter har stean en sei: ‘Ik ha in brief krigen.’

‘Do in brief?’

‘Ja, sjoch mar.’ Ik stuts har de brief ta.

Sûnder har om te draaien seach se my yn 'e spegel oan.

‘Mem moat de brief lêze,’ sei ik.

‘Net earder as ik klear bin. Lis mar del.’

Ik lei de brief op har skildertafel en gie nei ûnderen. It oanrjocht stie fol. Ik liet hyt wetter yn 'e bak rinne en spuite der in strieltsje sjippe yn.

Doe't ik klear wie mei de kopkes, kaam ús mem yn 'e keuken.

‘Wêrom soesto fuort moatte?’ sei se. ‘Hast it hjir net goed genôch?’

‘Jawol,’ liigde ik, ‘mar...’

[p. 12]

Se liet my net útprate. Se sei dat der neat fan ynkaam, en dat se der fierder net oer prate woe.

Ik smiet de kwaste derhinne en klaude har de brief út 'e hannen. Ik fleach nei de garaazje. Dêr gie ik sitten te gûlen.

De dagen dêrnei seinen ús mem en ik gjin wurd tsjinelkoar. Dat gebeurde wol faker, mar dan wie ik altyd de earste dy t wer begûn te praten. Dizze kear net, want ik fielde my ferskriklik lilk.

Op freed brocht de post wer in brief. Ik helle him út 'e bus en brocht him yn 'e hûs.

‘In brief foar mem,’ sei ik. Ik skrok derfan dat ik tsjin har prate.

Us mem makke de envelop iepen en begûn te lêzen. Se gie mei de rêch nei my ta stean. Ik woe noch freegje of it in brief wie fan heit. Soms ferwachte ik in brief fan him, mar dat wie ûnsin fansels: heit wie der net mear.

‘Ik gean nije wike nei Frankryk,’ sei ús mem. ‘Ik sil oppas foar dy regelje.’

‘As it mar net de ABC-tantes binne.’

‘Do witst best dat ik gjin oare tantes ha. Sil ik pake en beppe...’

‘En dy woe mem hjir noait wer ha!’

‘Nee. En buorfrou Joldersma al hielendal net.’

Ik koe sjen dat se prakkesearde.

‘Ik bliuw wol allinnich thús,’ sei ik.

‘Nee,’ sei ús mem, ‘dan ha ik noch leaver datsto nei dy opa-en-oma-boerderij ta giest.’

‘My bêst,’ sei ik ûnferskillich, mar yn myn holle sprong ik in gat yn 'e loft.

Noch trije dagen, dan kaam de taksy om my op te heljen. Us mem soe de hantekening sette.