Het land van Reynaert

Reynaert in het stadhuis

Van deze Reynaertweetjes vervuld stappen wij nu het neo-

[p. 113]

gotische stadhuis (1876-78) tegemoet. Vóór 1874 stond hier een neoclassicistisch gebouw, waarvan je in de inkomhal een afbeelding vindt. In voormeld jaar brandde dit voormalig stadhuis af. De belforttoren is veertig meter boog. Vier ‘Nobels’ bewaken als het ware de toegang; zij torsen zelfbewust het stedelijk wapenschild (gebeeldhouwd door de Sint-Niklazenaar F. van Havermaet). Het interieur kan vrij bezocht worden. Mooie arduinen, neogotische schoorstenen, een reuzegroot gipsen beeld van Mercator (Van Havermaet), nogal pompeus aandoende 19deeeuwse schilderijen van onder andere J. Odevaere (‘De inscheping van de Atheners voor Salamina’; ‘Eedaflegging van Willem I der Nederlanden te Brussel in 1815’). Vooral de trouwzaal geeft een rijk-voorname indruk. Maar tussen al dit ietwat plechtstatige wist de sluwe Reynaert ook zijn plaatsje te verwerven.

Op de eerste verdieping een uitzonderlijk glasraam van Georges Staes (Beveren), hier geplaatst naar aanleiding van het 750-jarig bestaan van de stad in 1967. Een grote Reynaert in grijze pij op weg met een fikse vaart. Om hem heen de slachtoffers van de moorddadige monnik: Bruun, Tibeert, Nobel en zijn gemalin, Belijn... allen in kleurige meewarigheid gelijnd. Tot voor enkele jaren borg het stadhuis nog een andere schat binnen haar muren: een authentiek Reynaertscribaan dat circa 1700 werd vervaardigd. Het wordt thans in de Salons voor Schone Kunsten in de Stationstraat geëxposeerd (zie p. 123).

Als je het stadhuis weer verlaat, sprenkelen de zevenenveertig klokken die de beiaard rijk is misschien hun Wase wijsjes over de immense markt, waardoor uw nagenot om het zopas geziene ergens nog meer prikkelend is. Steek het plein over. Voor je staan vier prachtige historische gebouwen: de Sint-Nikolaaskerk, het barokke parochiehuis, daarnaast de Cipierage en voorbij het postgebouw, het Landhuis. Intussen kan je niet naast de twee beeldhouwwerken kijken die het marktplein sieren. Tegenover de Kollegestraat links een rustig zittend naakt van W. Kreitz. Rechts voor ons troont imposant boven het autoveld: ‘Het Woord’ van Ianchelevici (met ‘zomer- en winterkant’ zoals vossejager Theo Penneman ooit schreef), een beeld ter ere van de Sint-Niklase ereburger Anton van Wilderode. Beide beelden kwamen er op initiatief van de stichting ‘Kunst in de Stad’ en wie Sint-Niklaas ruimer verkent, zal her en der nog meer beelden vinden, daar geplaatst door dezelfde initiatiefnemers; bijzonder mooi zijn de naakte lopers van M. Teugels op het Stationsplein (tijdens de winter houden ze wellicht een winterslaap of overwinteren ze in het zuiden). Aan de kant van het

[p. 114]

Kreitzbeeld kan de winkelfan de Reinaertgalerij in. Wij gaan eerst naar de Cipierage, waar het toeristische informatiekantoor is ondergebracht (Gewestelijke VVV Land van Waas en van de stad Sint-Niklaas) en waar men stadskernwandelingen, wandel- en fietsbrochures en gidsen van de streek kan aanschaffen.