Het land van Reynaert

De nieuwe route

Het Reynaertpad uit 1955 werd nooit officieel gemaakt door er een routebeschrijving van uit te geven, ook al zijn daartoe diverse pogingen ondernomen. Meermaals vragen toeristen (zowel in Hulst, Sint-Niklaas, Daknam en Rupelmonde), maar ook leerkrachten en zelfs professoren naar een exacte beschrijving van het pad, omdat ze allen met andere doelstellingen en verwachtingen, de tocht willen aanvatten. Nergens echter zijn tekens, wegwijzers, of beschrijvingen te vinden die de Reynaertbanken met elkaar verbinden.

Naast het feit dat deze route nooit officieel werd uitgegeven, heeft de oude route momenteel enkele nadelen. De route zoals die in 1955 werd ingereden, loopt nu voor een groot gedeelte langs volgebouwde, toeristisch weinig interessante en zelfs gevaarlijke wegen. Zo is de weg tussen de Belgisch-Nederlandse grens en Sint-Niklaas saai en gevaarlijk, ongeschikt voor ‘autowandel’-toerisme, en zeker niet geschikt voor fietsers of wandelaars. Bovendien heeft dit stuk weinig ‘Reynaerdiaanse’ elementen. Het was de bedoeling van de toenmalige Reynaerdofielen de verschillende Reynaertbanken zo rechtlijnig mogelijk met elkaar te verbinden. Vandaar ook dat plaatsen als Absdale en Hijfte niet langs de route lagen.

[p. 34]

De oude route was het resultaat van een studieproject uit 1955. Ondertussen ontstonden nieuwe Reynaerthypothesen (de studies van Gysseling, Peeters, Nonneman, Heyse en andere Wenseleers), werden nieuwe Reynaertbeelden ingehuldigd of aangekocht (te Sint-Niklaas, Bazel, Belsele, Destelbergen en Stekene), nieuwe Reynaertinitiatieven genomen en ontwikkelden gemeenten die niet op de oorspronkelijke Reynaertroute lagen zich als Reynaertgemeenten bij uitstek (Rupelmonde en Stekene).

Daarom werd besloten om een nieuwe Reynaertroute te ontwerpen, die moest voldoen aan specifieke doelstellingen.

De Reynaertroute poogt een aantal Reynaertlokaties met elkaar te verbinden. Dit geldt zowel de plaatsen die in Van den vos Reynaerde vermeld worden (Hulsterlo, Belsele, Absdale, Hijfte), als alle vormen van de latere (vooral recente) Reynaertnaleving. De route is dus de samensmelting van een oud en een nieuw Reynaertland.

Een belangrijke bekommernis bleef evenwel de oorspronkelijke Reynaertroute zoveel mogelijk te behouden. Vandaar dat verkozen werd het startpunt en alle scharnierpunten, met name de Reynaertbanken, en grote delen van het oude traject te behouden. Bovendien werd gekozen voor een landelijk, toeristisch en landschappelijk interessant traject. Grote verkeerswegen werden zoveel mogelijk vermeden. Er werd ook getracht de route zo interessant mogelijk te maken, met korte uitstapmogelijkheden, ingebouwde wandelingen en fietsroutes. Inspelend op de prachtige wandelmogelijkheden in en rond het Waasland werd, naar het voorbeeld van de Engelse long distant paths, een voettocht uitgestippeld die de meest typische Reynaertplaatsen verbindt met de prachtigste (dikwijls voor de auto onbereikbare) stukjes natuur. Het spreekt vanzelf dat ook de autotoeristen stukjes van deze route kunnen bewandelen. Omgekeerd kunnen de wandelaars een deeltje van de autoroute volgen om terug op hun uitgangspunt te geraken. De fietsers berijden best de autoroute (zie p. 158).

De totale lengte van de kernroute van Hulst naar Sint-Niklaas bedraagt ongeveer 85 km. Er werd gezorgd voor uitwijkroutes en variabele stukken. Zo is er te Daknam een uitbreiding voorzien richting Destelbergen (ca. 60 km) en krijgt de route te Sint-Niklaas een verlengstuk naar Rupelmonde (19 km). Het is ook mogelijk de route in verschillende delen op te splitsen voor verschillende uitstappen. Zo kan men bijvoorbeeld de route Rupelmonde-Sint-Niklaas-Belsele-Daknam-Destelbergen volgen of Hulst-Daknam-Destelbergen. Indien men dit doet, is het aan te raden het parcours vooraf uit te stippelen. De Reynaertrou-

[p. 35]

te slingert zich als een klimopplant langs twee assen die de Reynaertstreek doormidden snijden, nl. de N 70 Antwerpen-Gent en de N 16 - N 403 Temse-Sint-Niklaas-Hulst. Via beide wegen bereikt men zeer snel zijn uitgangspunt en kan men in korte tijd op elk punt van de route aansluiten. Zo ontstaat een systeem van lussen, ideaal voor toeristen die slechts een of enkele delen van de route willen rijden.